[Sandra vL]

AMSTERDAM – Voor het eerst moeder worden is heel spannend. Het is niet alleen een grote uitdaging, maar ook een grote verantwoordelijkheid. Dat je aan jezelf twijfelt is niet zo raar. Maar één op de tien moeders ontwikkelt door alle twijfels een angststoornis genaamd obsessieve compulsieve stoornis (OCS).

11% lijdt aan OSC
Dat blijkt uit onderzoek van de Northwestern University. Zij onderzochten 461 nieuwe moeders op angst en depressies. De tests gebeurden twee weken na de geboorte en zes maanden nadat de vrouwen opnieuw thuis waren. Uit de resultaten van hun onderzoek konden de wetenschappers afleiden dat elf procent van de vrouwen leed aan OSC. Dit is vijf keer meer dan bij de gewone bevolking.

Obsessief
Moeders met OSC herhalen vervelende gedachten continu, waardoor ze angst creëren. Angsten gaan van: bang zijn om de baby pijn te doen tot een te grote bezorgdheid over ziektekiemen en hygiëne. Vrouwen die eraan lijden controleren ook op obsessieve mate of ze zeker geen fouten hebben gemaakt. Ze voelen zich bijvoorbeeld genoodzaakt om continu te checken of de monitors wel nog werken en of de flesjes steriel zijn.

Bij bijna de helft van de onderzochte mama’s namen de OCS-symptomen pas af zes maanden na de bevalling. Anderzijds waren er ook vrouwen bij wie de mentale aandoening dan pas tot uiting kwam. De ziekte kan tot een jaar na de geboorte van het kind een rol spelen in het leven van de kersverse mama’s.

Bron: Telegraaf

[MaMarieke85]

Helaas best herkenbaar.
Er werd pas op gewezen na de 2e opname van Gabriël (hij was toen 5 maanden) door de hulp aan huis die we toen kregen. Eerder zag ik niet eens dat ik een rare obsessie had ontwikkelt. In het ziekenhuis werd alles bijgehouden, moesten wij ook doorgeven hoeveel hij had gedronken etc. Hij MOEST daar bepaalde hoeveelheden binnen krijgen. Als hij het niet dronk ging het via de sonde… Hij werd ook dagelijks gewogen etc.
Toen hij eindelijk thuis kwam kon ik maar 1 keer per week wegen, maar dat deed ik ook, elke week zat ik bij het weeguurtje. Ik hield hele schema’s bij hoeveel hij dronk, of hij had gespuugd en in wat voor mate, of hij poepte of plaste, hoeveel hij sliep, hoeveel hij huilde… Als ik daar nu aan terug denk, denk ik echt van waar was ik mee bezig? Maar voel me dan ook wel schuldig tegenover Gabriël. Dan ben ik bang dat door mijn rare gedoe hij geen rust kan krijgen. Inmiddels doe ik dit allemaal dus niet meer, ik heb geleerd al die dingen los te laten en gewoon te genieten. Maar ik merk wel dat de stress nog in mijn lijf is blijven hangen.
Hopelijk gaat dat ook snel weg 🙂

[Sandra vL]

Ik herken het ook, maar heb het nooit gezien als ziekte of aandoening, maar pure bezorgdheid en “het goed willen doen”. Bij de derde heb ik dit helemaal niet gehad en dat is zoooo veel fijner. Luisteren naar je gevoel en kijken naar je kind, in plaats van alles volgens de boekjes willen doen. Had ik dit maar bij de eerste twee ook gedaan!

[fambloem]

@Sandra (beheerder) wrote:

Ik herken het ook, maar heb het nooit gezien als ziekte of aandoening, maar pure bezorgdheid en “het goed willen doen”. Bij de derde heb ik dit helemaal niet gehad en dat is zoooo veel fijner. Luisteren naar je gevoel en kijken naar je kind, in plaats van alles volgens de boekjes willen doen. Had ik dit maar bij de eerste twee ook gedaan!

Idd zo zit het hier ook.Alleen deden wij wel wat wij zelf het beste vonden en niet wat anderen zeiden wouden.

[Sandra vL]

Nee klopt, ik had wel het gevoel “eindverantwoordelijk” te zijn voor de beslissingen. Maar ik was wel super gevoelig voor de meningen van anderen en kon daar echt uren en dagen mee bezig zijn. En omdat je alles goed wil doen, volg je boeken en het consultatiebureau heel precies op. Achteraf slaat het echt helemaal nergens op!

[Duggie]

Inderdaad wel herkenbaar! Bij mijn eerste kindje heb ik het eerste jaar, een paar keer per nacht gevoeld of hij nog wel ademde, ik schrok steeds wakker en kon pas weer slapen als ik gecontroleerd had of alles goed met hem ging.
Hij sliep best snel door en was een goede slaper als baby en nog steeds, maar ik was het eerste jaar toch ’s nachts veel wakker doordat ik zo bezorgt was 🙁
Ik was zo bang voor bijvoorbeeld wiegendood.

[MaMarieke85]

Bij mij kwam het ook voort uit bezorgdheid natuurlijk, wij waren nogal bang gemaakt ook natuurlijk. Zelfs mijn vriend viel het niet op dat het misschien een tikje overdreven was hoe ik bezig was. Ach ja, ik hoop dat als er een volgende mag komen ik dan een stuk zekerder ben (ik had immers ook bij Gabriël altijd gelijk) 🙂

[Sandra V.]

Ook voor mij heel herkenbaar…ik weet nog dat ik bijna in een paniekaanval schoot omdat we in de file stonden en het was bijna tijd voor Lisa’s flesje. Het droge commentaar van Jan “ze overleeft het heus wel”.. werkte heel goed voor mij. Ik was bang fouten te maken, alles moest perfect zijn…waarom?…zou het niet weten. Tuurlijk is het de onzekerheid die, denk ik, iedereen wel heeft bij een eerste kind..en het gevoel van verantwoording.

Maar toch denk ik dat ook de media er invloed op heeft…al die artikelen over de opvoeding van je kind…wat niet te doen en wat wel te doen…al die verschillende opvoedingsmethode’s…ik vind daar vaak een onderliggende boodschap in dat je je kind echt perfect moet opvoeden. Ook andere moeders kunnen je enorm onzeker maken…mijn kind deed dat nooit of ik deed dat anders. Het heeft even geduurd voor ik dat allemaal los kon laten en kon zien dat mijn manier, voor ons werkte…en dat dat goed was. En ja…mijn meiden zijn soms etterbakkies…ze zijn niet perfect..ik ook niet …en onze opvoeding ook niet….Toch kruipt die onzekerheid soms nog wel omhoog…dan twijfel ik toch weer of ik het wel goed doe…

[fambloem]

Waar ik trouwens wel bang voor ben is nagels knippen bij de kids.
Heb 1 x onze dochter in de duim geknipt voel me nog altijd schuldig…Gelukkig is het alleen bij bloeden gebleven en was haar verdriet en pijn ook sneller over dan dat van mij.

En als ik de kids niet zelf onder toezicht heb of als manlief te lang op zich laat wachten en dan de telefoon niet oppakt ben ik bang dat er iets met ze gebeurd is

Maar als een ziekte ervaar ik het niet meer bezorgdheid.

Ook als manlief s’nachts thuis komt van zijn werk blijf ik net zolang op tot hij veilig thuis is en of dat nou om 1 uur in de nacht of 6 uur in de morgen is dat maakt me dan niet uit.

[Sandra vL]

@fambloem Dat is mij ook een keer gebeurd, in het vingertje knippen 😥 Anne-Lieke was nog een heel kleine baby en was constant aan het spartelen. Ik had al zo’n hekel aan het knippen van die nageltjes en toen ging het nog mis ook. Ze moest echt heel hard huilen en het bloedde ook echt heel hard. Ik heb heel hard mee zitten huilen en voel mij nog altijd schuldig!