Helemaal enthousiast werd ik er nooit van; het inentingsprogramma: een spuit in de arm van een kindje van 2 maanden zetten, is voor de meeste moeders niet prettig. Een praatprogramma wat ik jaren geleden zag met een autistisch jongetje (volgens zijn moeder het gevolg van het inentingsprogramma) met daartegenover een jongen met kinderverlamming in een rolstoel die als gevolg van de geloofsovertuiging van zijn ouders niet was ingeënt, maakte de keuze die ik moest maken voor mijn kinderen niet makkelijker. Wat doe je met je kleine baby’tje waar je het beste mee voor hebt?
Nu driekwart jaar geleden, na Daans laatste inenting, vlak voor zijn vierde verjaardag, kregen we de schrik van ons leven. Daan werd drukker dan ooit tevoren. In een poging hem even tot rust te laten komen voor de televisie zag ik hem trillen en wiebelen en schudden op de bank. Hij was ongeconcentreerd, heel moeilijk te bereiken, driftig en bozig en duidelijk één brok ellende.
Voor mij was het duidelijk een reactie op de inenting, verder was er die week niets bijzonders met hem gebeurd en onze zoon leek wel heel erg het gedrag te vertonen van iemand met ADHD. Ik zat met mijn handen in het haar. Afgezien van het feit dat een ADHD-er in huis hebben het uiterste vergt van de rest van het gezin en ik met vlagen stapelgek werd van mijn ventje moest ik ook zijn kleine broertje tegen hem in bescherming nemen. Daan ging bij het minste of geringste door het lint en reageerde dat af op zijn broer.
Baat het niet dan schaadt het niet, was ons motto toen we Daan lieten behandelen met de Bio resonantie methode. Na een eerste toename van de klachten, werd het langzamerhand rustiger in Daans- en dus in ons leven.
Na elke behandeling volgt een terugval, dan weten we weer hoe het een tijd geleden alle dagen was. Springend, non-stop pratend, driftig, met huilbuien om niets gaat onze vierjarige dan een kleine week lang door het leven. Wat kunnen 5 dagen dan verschrikkelijk lang duren. Hier is het morgen (hopelijk) alweer een stuk rustiger in huis. Maar ouders met kinderen met ADHD, petje af voor jullie, ik leef (soms letterlijk) met jullie mee!
En of je je kinderen nu wel of niet moet laten inenten, ik durf het nog steeds niet te zeggen. Ik ben eigenlijk blij dat ik die keuze niet meer hoef te maken.