Een paar weken geleden was het zo ver, Koens grote jongensdag. 2,5 jaar geleden waren we maar wat blij dat we onze huilende kleintje stil konden krijgen met een rubberen plopje. Zo langzamerhand werd het gejengel om de speen steeds irritanter. Ondanks dat het eigenlijk heel erg duidelijk was (voor ons in elk geval) dat spenen alleen voor in bed zijn, wilde Koen in een dramatische peuteractie nog weleens proberen om zich jankend en brullend ter aarde te werpen om maar een speentje te krijgen. Mijn irritatie om de verslaving nam even snel toe als de verslaving zelf. Dit samen met het steeds schever wordende apengebit van mijn jongste zoon, maakte dat er echt iets moest gebeuren.
Net als bij Daniël destijds wilden we deze door ons zelf gecreëerde verslaving op een positieve manier afsluiten met een feestje, grote jongensdag! Ondanks dat ik niets meer doe met mijn studie Culturele Antropologie van jaren geleden, is wel blijven hangen dat overgangsrituelen helpen bij het maken van grote stappen. Voor onze kinderen is het weggooien van het speentje vast net zo traumatisch als de eerste tijgerjacht voor kleine Afrikaanse krijgertjes. Nu zijn tatoeages op deze leeftijd nog verboden, vandaar dat daar bij ons dus slingers, liedjes, taart en een cadeautje aan te pas komen. Je wordt immers niet zomaar een grote jongen.
“Dag speen, ik ben nu een grote jongen”, was Koens afscheidsboodschap voordat hij zijn speen in de vuilnisbak gooide! Het leek hem niets te doen, maar slapen ho maar. Normaal slaapt Koen tussen de middag in no time, nu ging het liedjes zingen over in een zielig gemekker. “Ik wil mijn speentje mama”. “Mamaaaaaaa, ik wil mijn speen”. “Speen, Speen, Speeeeheeeen”!
Gelukkig hebben Jip en Janneke ook grote jongens- en meisjesdag gevierd (dat wisten jullie niet he!) en lijkt Jos de vader van Otje heel erg op de spenenkoning die je speentje uit de prullenbak vist voordat je hem er zelf weer uit kunt halen… Dat helpt Koen enorm in het verwerken van zijn gemis. Dat Daniël ook ooit grote jongensdag heeft gehad, is nog wel de beste drijfveer want ondanks dat er anderhalf jaar leeftijdsverschil is tussen onze jongens moet Koen (van zichzelf) eigenlijk precies kunnen wat Daan ook kan.
Ondertussen wordt het verhaal steeds mooier, bij Daan is de spenenkoning nooit langsgekomen, de traditie breidt zich uit. Mijn geweten knaagt een beetje: wat vertellen we die kinderen toch een onzin, mijn geweten is nog niet schoon van Sinterklaas en nu zuig ik dit weer uit mijn duim. Maar voor Koen helpt het. “Jip is ook een grote jongen en heeft ook zijn speentje ingeleverd en als de spenenkoning terugkomt, neemt hij mijn speentje weer mee he mama?” “Ja hoor Koen, ik weet zeker dat áls de spenenkoning komt hij je speentje weer meeneemt”. Helaas heb ik uit betrouwbare bron vernomen dat de spenenkoning door Sinterklaas is meegenomen naar Spanje, dat krijg je ervan…….als je jokt.