Al vanaf mijn vroege jeugd ben ik dol geweest op dieren, het liefst wilde ik er zoveel mogelijk. Mijn moeder, die mij natuurlijk niet kon vertellen dat we na het overlijden van mijn oude, zieke opa zijn hond en kat zouden erven, hield het nemen van huisdieren wijselijk af. Ik zat nog geen maand op kamers of het eerste aquariumpje deed zij intrede in mijn ‘huishouden’ van 3 bij 4. Een paar maanden later kwamen daar twee schattige, maar oorverdovende en studieboekenetende agapornis papegaaitjes bij.
Eenmaal samenwonend met Ralph kwam er de eerste kat, een lieve maar zeer eigenwijze Pers die mij bij onze eerste kennismaking een rake tik op de neus gaf om te laten zien wie eigenlijk echt de baas was, maar daarna al snel mijn grote vriend werd.
Later deden nog twee haarballen hun intrede in ons gezin evenals een aquarium van bijna een meter lang. Gezellig zo’n huis vol dieren. Ach een ongelukje hier en daar is zo opgeruimd en de stofzuiger door het huis en de boel is weer schoon.
Tot de geboorte van Daan waren de katten onze surrogaat kinderen. Ze werden geknuffeld en gekamd, voorzien van speelgoed en overladen met aandacht. Met de geboorte van een kind komt alles toch opeens in een ander daglicht te staan. De oude kater was inmiddels over de 20 met alle ongelukjes van dien. Hoe verdrietig ook, eigenlijk was ik een beetje opgelucht dat hij overleed. Met je blote voeten in een verrassing van de kat staan terwijl je een nachtfles wilt gaan maken, is geen pretje.
Ook zijn neigingen om kleine kinderen op hun gezichtjes te timmeren, maakte dat ik me steeds ongeruster ging voelen. Ik was bang dat als Daan zou gaan kruipen hij een klein doelwit voor deze kindonvriendelijke kater zou worden. Maar moeder natuur hielp een handje en grote problemen bleven ons bespaard.
De overige twee pluizebollen slapen sinds een paar weken in een bench. Ik was klaar met haarballen, pootafdrukken op mijn aanrecht, overal kattenbakgrind, ‘ongelukjes’ naast de bak en OVERAL haren. Dat kan ik in een huis met een peuter en een kleuter er gewoon echt niet meer bij hebben.
Toch heeft het ook z’n leuke kanten natuurlijk. De kinderen leren met dieren omgaan, respect voor ze te hebben (al moeten we daar nog een beetje aan werken) en de kinderen entertainen tegenwoordig de katten en andersom. Hoe leuk is het om door het huis te rennen met aan het einde van je touwtje een kat!
En dat oh zo schattige puppy dat Daan, Koen en ik zo graag willen hebben, aaien we maar op straat. Ik heb mijn lesje wel geleerd!