Wat word je toch groot! Toen ik Daniël 4 maanden geleden voor het eerst naar school bracht, ging het eigenlijk redelijk goed. Hij zat wel ineengekropen bij de juf op schoot, maar hij zat er en had zowaar niet gehuild. Na die week werd hij ziek, schoolziek leek het eerst, maar na een ochtendje op school, lag hij ’s middags toch weer met 40 graden koorts in bed. Me een ontaarde moeder voelend, liet ik hem dus toch maar eerst goed uitzieken.
Helaas was het een drama om na die twee weken ziek zijn weer te beginnen. Elke morgen liet ik hem huilend en zich aan mij vastklampend achter bij de juf. En elke morgen brak mijn moederhart weer opnieuw. Wat is het toch moeilijk om je kleine jochie (want wat is dat nou eigenlijk 4???) achter te laten bij een juf en een klas kinderen die hij helemaal niet kent.
Het bleek allemaal teveel, hele dagen school zat er gewoon nog niet in. De juf heeft hem gekoppeld met andere kinderen en na 3 dagen had ze een ‘match’. Daniël had een vriend! Ik was zo mogelijk nog opgeluchter dan hij zelf. Een vriend en halve dagen naar school zorgden voor rust. Ik kreeg na de middagpauze weer een vrolijk ventje mee naar huis.
Maar helaas, het afscheidsritueel met brullend kind bleef zich elke ochtend voordoen, mijn moederhart brak steeds minder maar werd steeds een beetje meer geïrriteerd. Dit was geen drama maar theater! Ik was er klaar mee. Helaas duurde dat klaar zijn bij Daniël iets langer.
Maar opeens na de meivakantie was ook hij er klaar mee. Trots stond hij voor de juf met zijn vliegtuig die hij in de kring wilde laten zien. “Leg hem maar op het bureau”, zei de juf, en dat deed hij. Ik wachtte braaf af tot hij weer terug zou rennen, in mij zou springen, daarmee mijn haar veranderend in coupe Kliko en mij bijna een hernia zou bezorgen.
Maar zonder op of om te kijken, liep hij naar de kring en zocht een plekje, mij verbaasd achter latend. De juf en ik keken elkaar aan. “Oké, dag juf, tot vanmiddag!”