Dit is deel 2, kijk voor deel 1 van deze blog een klein stukje verder op deze pagina.
“Mama, waar is de dokter”? Koen en Daniël liggen op hun buik op de grond om onder het gordijn door te kijken, ik grijp in als ze er ook echt onderdoor willen kruipen. “Nee jongens, dat mag niet”. Regel 3. “Wat duurt het lang he mama”. “Ja schat dat is zo”. “Waarom”? “Omdat de dokter met andere mensen bezig zijn die zieker zijn dan Koen”. “Ik ben helemaal niet ziek he mama”! “Nee hoor schat”!
We zitten inmiddels al een half uur in het hokje, de wachtkamer was beter want daar was een tv met een videoband van Bob de Bouwer. Goed, als creatieve mama, ben ik niet voor 1 gat te vangen. We doen “Ik zie ik zie wat jij niet ziet”. Naast ons klinkt gehuil. Ik zou er ook naar van worden als ik zo lang moest wachten en misschien ook wel als er naast mij ‘Ik zie ik zie…..’ gespeeld wordt, maar goed, gegil en gekrijs lijkt me voor de dame naast ons nog erger!
Als de dokter eindelijk komt, valt hij bijna over Koen die languit op de grond ligt om te kijken hoe het bed er van onderen uitziet. Les 1 over het stellen van open vragen, is de dokter even ontgaan: “Ben je gestruikeld”? “Ja”, zegt Koen. “Nee hoor”, zeggen Daniël en ik. “Vertel maar aan de dokter wat er gebeurd is”, spoor ik hem aan. “Ik heb gestunt op de glijbaan en toen Boem (met bijbehorende handgebaren) en toen heb ik bloed aan mijn brenkbrauw”, is de verklaring van mijn peuter.
Mijn oh zo stoere ventje die maar heel eventjes heeft gehuild toen het gebeurde, krijst het hele ziekenhuis bij elkaar als zijn wond geplakt wordt. Ik weet het nog van een half jaar geleden toen we met Daan bij de EHBO zaten om een soortgelijke wond te laten plakken, secondelijm in je wond doet pijn! En de houdgreep is noodzakelijk! “Je doet het goed lieverd, het is zo voorbij” fluister ik terwijl ik hem met tranen in mijn ogen in bedwang hou.
Koen en ik hebben allebei rode konen als we eindelijk mogen gaan. Mijn jongens zijn helden en hebben zich ruim 2 uur (!) lief en rustig gedragen. Na het eten staat Koen alweer te springen in de kamer, het bloed begint alweer een beetje langs de pleister te lekken en ik weet niet hoe snel ik hem het bed in moet krijgen. “Nee Daniël, je mag nu niet in het campingbed van Koen gaan springen, je sprong bijna op zijn hoofd!”Licht uit, de dag is voorbij, iedereen is nog in leven. Morgen weer een dag!
Nienke is moeder van Daniël (4) en Koen (bijna 3)