Toen ik besloot om te stoppen met mijn studie orthopedagogiek was dat natuurlijk geen makkelijke keuze. De keuze om überhaupt te beginnen was al verre van standaard. Als 33 jarige moeder van twee peuters viel ik duidelijk uit de toon bij alle studenten in de leeftijdscategorie 18 jaar en niet zo heel veel ouder. Desondanks waren het hele leuke maanden en beviel het best om me weer even jong en ongebonden te voelen.
De studie was (afgezien van een aantal hele wiskundige vakken) echt aan mij besteed en niet onbelangrijk, ik haalde goede cijfers. Helaas bleek ik iets te enthousiast geweest te zijn en bleek de combinatie studie en gezin niet haalbaar.De extra dagen naar het kinderdagverblijf en dan met name alle wisselingen waar de kinderen en ik door de studie mee te maken kregen, werd een van de kinderen teveel.
Orthopedagoog worden ten koste van mijn eigen kinderen was voor mij geen optie. Dus besloot ik weer rust in huis te brengen door per direct te stoppen met de studie en een periode thuis te blijven. Als thuisblijf moeder zou ik alle tijd hebben voor de kinderen, het huishouden en alle klussen in en om het huis die al tijden op de wachtlijst stonden.
Eindelijk zou ik de gang gaan verven, zolder opruimen, tuin weer net zo mooi maken als voordat we kinderen hadden en de was zou niet meer metershoog boven de wasmand uittorenen maar meteen na het drogen netjes gevouwen in de kasten belanden. Maar bovenal zou ik boekjes lezen, naar het bos en het park gaan met de jongens, koekjes bakken en gewoon lekker bouwen met de Duplo.
Tot mijn grote verbazing bleek ik als thuisblijfmoeder minder tijd te hebben dan ooit tevoren, niets in huis was ooit af. Net na het stofzuigen, renden mijn twee peuters enthousiast met schep en emmer naar binnen, na het spelen en eten zag mijn woonkamervloer eruit alsof er net een bom op ontploft was. De katten deden enthousiast mee in de pogingen dit huis zo snel mogelijk te veranderen in het huishouden van Jan Steen. Mij zul je nooit meer horen zeggen dat het thuisblijfmoederschap een makkelijke taak is, want ik heb wat terugverlangd naar een lunchpauze waarin je echt even tijd hebt voor jezelf.
Aan de andere kant vind ik het heerlijk om echt de tijd te hebben om met de kinderen bezig te zijn en te kunnen accepteren dat de perfecte moeder soms de keuze durft te maken om niet alles perfect te doen. Lekker naar het bos gaan als de ontbijtboel nog op tafel staat, niemand is er ooit slechter van geworden. ’s Ochtends niet te hoeven haasten om naar je werk te gaan, geen problemen om opvang te regelen voor zieke kinderen, dat heeft veel rust gegeven in huis. Maar die zeeën van tijd……die moeten nog komen denk ik.