Het gaat niet goed met Thirza. Ik lijk steeds minder grip op haar te krijgen en na enkele telefoongesprekken met haar moeder blijkt dat het ook thuis helemaal niet goed gaat.
Ze is erg agressief, niets is goed genoeg, ze zegt dat ze geplaagd wordt en het ergste is dat ze ’s nachts enorme nachtmerries heeft. Gillend en totaal in paniek wordt ze wakker en durft daarna niet meer te gaan slapen.
Thirza kan het niet aan in onze groep. Ze heeft het idee dat ze zich moet bewijzen ten opzichte van onze drukke mannetjes en heeft geen bekenden uit haar oude klas waar ze zich aan op kan trekken (onze groepen worden ieder jaar opnieuw ingedeeld. Een kind zit dus nooit langer dan een jaar bij dezelfde kinderen). Daarbij ook nog drie juffen, het is teveel.
We besluiten dat Thirza beter af is in een groep waar nog een full-time juf voorstaat. Een afscheid houden we niet, hier kan Thirza sociaal emotioneel gezien niets mee en het zal uitlopen op een fiasco. Omdat dat voor niemand goed is begint Thirza de volgende dag in de nieuwe groep alsof ze nooit in onze groep heeft gezeten. Ik heb niemand bij ons ooit nog over Thirza horen praten.
Voor mijzelf is dit de eerste keer dat ik de beslissing heb moeten nemen een kind te laten gaan omdat ik haar niet kan bieden wat ze nodig heeft. Dit is niet makkelijk, voelt eigenlijk een beetje als falen, maar ja, met mijn verstand bekeken weet ik dat het niet aan mij of mijn duo ligt maar aan de zware problematiek van Thirza.
Ik hoop dat ze het gaat redden bij ons op school. Ik ben er bang voor….
Anna (pseudoniem) werkt in het Speciaal Basisonderwijs en is moeder van 2 jonge kinderen