mama potlood snor

Agressie

Hippe Mama Club Gezin

Het is woensdagmiddag, dus speelmiddag. Max zijn vriend speelt bij hem vandaag en omdat het mooi weer is, mogen de meneertjes van mij voor het eerst dit seizoen weer eens buiten met de waterpistolen spelen. Ik vul een emmer met water en het “gevecht” kan beginnen. Het zonnetje schijnt lekker, dus ik laat ze fijn spelen en neem zelf met een boekje en een kop koffie plaats op het bankje buiten. Dat mijn boekje in no-time doorweekt is – ik blijk een nogal geschikt doelwit – heb ik niet eens in de gaten want ik vind het alleen al leuk om naar die spelende mannetjes te kijken.

Ik aanschouw mij eens even het spel en het valt me op dat de jongens vrij agressief met de waterpistolen omspringen. “Ik schiet je hélemaal kapot!” en “Pas jij maar op, want ik knál je neer!”  zijn opmerkingen die volgen na een woeste poging de straal zo hoog mogelijk in de lucht te spuiten. Ik verberg mij achter mijn boekje maar overleg ondertussen met mijzelf of ik wel of niet in moet grijpen in deze “spielerei”. Ik ben anti agressie en boze toestanden en zie ze eigenlijk het liefst gewoon op de bloemetjes spuiten die toch nog water moeten hebben. Ik besluit eens iets te roepen om ze even af te leiden, een ijsje kan misschien uitkomst bieden.

Onderweg naar de vriezer denk ik na over hoe wij vroeger speelden. Nu moet ik bekennen dat ik van mijzelf op vijfjarige leeftijd niet zo gek veel kan herinneren, slechts vlagen, maar als ik even mijn best doe dan zie ik mijzelf onschuldig touwtje springen, elastieken, knikkeren en buskruiten (bestaat dit überhaupt nog?). Maar van gevechten of dergelijk dreigend taalgebruik kan ik mij zo niets herinneren. Het zal ook zeker te maken hebben met het verschil tussen jongens en meisjes. En ik denk tevens dat de televisie in deze van bepaalde invloed is. Niet dat Max naar “grote-mensen-programma’s” kijkt, maar kijk eens naar een willekeurig kinderprogramma en er komt wel iets van agressie naar voren. Zo bedacht ik mij laatst dat zelfs De Smurfen enige agressie uitdragen! En dan op zich de Smurfen an sich niet, maar wat dacht je van die vreemdsoortige tovenaar van een Gargamel? Die is toch ook maar steeds bezig om dat Smurfenvolkje uit te roeien? Ik denk niet dat kleuters dit ook zo ervaren, maar als ik daar nu zo op terugkijk dan is dat toch best een eigenaardige verhaallijn?

Ik heb ondertussen twee waterijsjes voor ze gepakt en loop weer richting tuin. Daar staan de twee vuurgevaarlijke kleuters mij op te wachten en ik loop precies in de vuurlinie. Ik wil net zeggen: “Jullie wagen het niet!”, als ik vanuit twee hoeken tegelijk aangevallen word. Daar sta ik dan, met twee waterijsjes in mijn hand en drijfnatte, zelfs druipende, haren en kleding. Stelletje smurfen … !

Laura is de moeder van Max (5)