Ik fiets met tegenwind de brug op. Aan mijn stuur hangen drie zware schooltassen. In mijn hand een waveboard. Het kan mij niks schelen, ik lach. Sterker nog ik jubel. Mijn kinderen zijn allebei met een vriendje mee en ik heb onverwachts anderhalf uur voor mezelf! Stel je voor, wat een luxe!
Eenmaal binnen bedenk ik wat ik met deze kostbare minuten zal gaan doen: Een boek lezen, mijn mail checken, onder de zonnebank, lekker lang in bad of toch maar eens mijn benen grondig scheren. Ik kan gewoon niet kiezen. Eerst maar eens iets te drinken inschenken.
Terwijl de waterkoker aanstaat, ruim ik de vaatwasser uit en weer in. Ik haal een doekje over het aanrecht en over de vensterbank en geef de hamster eten. Dan valt mijn oog op de handdoek en theedoek. Hoe lang hangen die al hier. Een week? of misschien wel langer? Kordaat neem ik ze mee naar boven om ze meteen in de wasmand te doen.
Die wasmand is overvol. Fluitend sjouw ik hem naar zolder, ik heb toch alle tijd!
De wasmachine zit nog vol. Wanneer heeft tie ook alweer gedraaid? Gisteren of was het eergisteren? Ik trek hem open en ruik aan een T-shirt. Een beetje muffig. Het kan nog net, maar dan moet ik die was nu wel uithangen. Vliegensvlug hang ik alles op de waslijn en doe ik meteen een nieuwe was in de machine.
Op de terugweg naar beneden struikel ik bijna over twee sporttassen. De judotas van mijn zoon en de saunatas van mijn man. Die lieve schatten hebben natuurlijk nog geen tijd gehad om ze uit te ruimen. Waarom zal ik dat nu niet even voor ze doen, ik sta hier nou toch.
Ik trek de dekbedden nog even recht en haal de lege shampoo flessen uit de badkamer en loop dan rustig naar beneden voor mijn kopje thee. Het water heeft natuurlijk inmiddels gekookt, maar is ook al weer flink afgekoeld. Rustig nip ik aan mijn groene anti oxidanten en werp een blik op de magnetron die ook nodig aan een schoonmaakbeurtje toe is.
Ik schrik: klopt dit echt. De rood knipperde cijfers op de magnetron zeggen dat het al vijf voor vijf is! En ik zou om vijf uur mijn dochter bij het vriendje ophalen.
Halsoverkop schiet ik in mijn jas en schoenen, hup op de fiets. Door de vieze miezer regen fiets ik tegen de brug op met m’n mondhoeken naar beneden.
Ik had anderhalf uur voor mezelf; Een ongekende luxe waar ik blijkbaar niet mee om kan gaan!
Natasja is de moeder van Lucas (8) en Marit(6)