Ik weet niet hoe het bij de meesten van jullie is gesteld, maar bij mij groeien de bankbiljetten niet op mijn rug en ik heb bovendien geen geldboom in mijn tuin. Soms hoop ik stiekem om ’s ochtends wakker te worden en buiten een dergelijk exemplaar aan te treffen, maar helaas. Alles is zó duur (geworden) en de maand is keer op keer net te lang voor het beschikbare inkomen waardoor je op zoek moet naar creatieve oplossingen.
Dus toen Max onlangs zijn recentelijk aangeschafte spijkerbroek aan mij toonde vol gaten en met slijtplekken op de knieën, ben ik even naar buiten gegaan voor een goed gesprek met een van de bomen. Ik heb deze eerst flink geknuffeld en toen vriendelijk verzocht: “oh boom, geef mij dan in elk geval een suikeroom”. Maar wederom helaas, ook deze poging heeft geen enkele uitwerking gehad.
Zodoende heb ik uiteindelijk maar de stoute schoenen aangetrokken, en ben op zoek gegaan naar een tweedehands kledingwinkel hier in de buurt. Ik was er al wel eens langsgelopen, maar op de een of andere manier durfde ik de stap naar binnen niet te wagen. Toen de bewuste broek van Max – à € 29,95 – binnen twee weken al weer rijp was voor de vuilnisbak, heb ik die stap wel gezet. En sindsdien is het hek van de dam. Gewéldig, wat een uitkomst. Het betreffende winkeltje verkoopt alleen actuele mode, onbeschadigd en dan ook nog eens seizoensgebonden. Je komt daardoor als bij een “normale” kledingwinkel binnen, maar dan met het cruciale verschil dat op de prijskaartjes de komma in het bedrag een plekje naar links is verschoven!
Naast kinderkleding verkopen ze er ook dameskleding. Ik heb er even flink tussen gescharreld en ging een klein uurtje later met een vracht kleding voor zowel Max als mijzelf naar buiten. Ik had voor Max diverse setjes, een jas en een zwembroek uitgezocht, en voor mijzelf een paar jurkjes en truitjes. Ik moest het ongelofelijke – bijna middeleeuwse – bedrag van € 30,- betalen, alles met elkaar.
Regelmatig neem ik daar nu een kijkje. Want dat is de truc. Je moet er gewoon vaak gaan kijken. De ene keer hebben ze niets, de andere keer weet je niet wat je moet kiezen. En daarnaast rouleert er dikwijls een tas vol kleding van een vriendin naar mij, en van mij weer naar een ander. Zo krijgt kleding een tweede en soms wel een derde ronde. En waarom niet?
Laatst kreeg ik op het schoolplein een compliment over de leuke trui die Max droeg. Ik kon triomfantelijk zeggen: “Die heeft hij nieuw!” Ik moest er inwendig wel om lachen, maar het deed me toch goed en bevestigde mijn gevoel dat ik zo best goed bezig ben. Het leven is al duur genoeg.
Laura is de moeder van Max (5)