Bij ons aan tafel

Bianca Bibliotheek, Blok 5, Gezin, Kleuter, Mama

De gouden formule gevraagd.
En tja, dan is het alweer etenstijd. En met twee kleine mannen  is dit soms best een uitdaging. Altijd spannend wat het nu weer gaat worden. Werken ze mee en is het gezellig knus en huiselijk of…… wordt het een groot drama met een hard huilende vierjarige, een dwarse zevenjarige (oh pardon, bijna achtjarige) en een gestreste moeder die het geduld rijkelijk voelt wegvloeien. Wist ik nu maar eens wat de gouden formule is om die rust en gezelligheid te hebben aan tafel. Echter blijft het toch altijd maar weer een verrassing wat het wordt. Dus al bij  telg nummer 1  heb ik de ijdele hoop op die gouden formule maar opgegeven. Als ik deze trouwens wel zou hebben kon ik er volgens mij best rijk van worden. Want gelukkig zie ik in overal om me heen precies hetzelfde gebeuren. Getuige dit leuke filmpje waarin e.e.a. ook niet geheel vlekkeloos verloopt. Dus dat houdt me dan gelukkig weer op de been, tenslotte is gedeelde smart, halve smart.

Broccoli met rijst en vissticks
Ook heb ik ergens ten tijde van het tweede levensjaar van mijn oudste, heel duidelijk met mezelf afgesproken dat er niet naar de bekkies van de heren gekookt wordt. Want zeg nu zelf, iedere dag broccoli met rijst en vissticks eten wordt denk ik niemand vrolijk van. Met uitzondering van mijn twee kleine apen en de arme kindjes in Afrika dan. Want buiten dat jezelf lekker wilt eten wil je natuurlijk ook dat je bloedjes gezond en gevarieerd van die schijf van vijf eten.

Politieke verleidingsoperatie
Dus wordt het toch vaak iedere avond weer een minutieus geplande politieke verleidings- operatie, waar menig wereldleider nog een puntje aan kan zuigen. “Kijk eens jongens heerlijke nasi met allemaal kleine gezellig bakjes met lekkere dingetjes, net als bij de chinees. Met echte kroepoek, gezellig hè jongens ” of het altijd goede “Hm lekker zalm en mama heeft hem zelf gevangen”, Deze laatste vinden de heren erg indrukwekkend en werkt meestal) Maar hoe lang kan ik die nog volhouden? De laatste keer kreeg ik namelijk van mijn oudste al een minachtende blik, opgevolgd door een meewarig hoofdschudden. En dat was niet uit blinde bewondering.

Trots overlopend moederhart
En soms na een harde dag werken als ik denk; de groeten jongens, eten en geen gezeur is het in 1 keer een gezellig samenzijn, wordt er heerlijk gekeuveld over alle belevenissen van die dag en zijn mijn twee bloedjes de ideale kinderen. Waar ik dan vervolgens bij zit met een van trots overlopend moederhart, zwelgend in een zelfvoldaan: “kijk mij eens een perfecte, opvoedkundig verantwoorde moeder zijn.” Maar het kan ook zomaar de andere kant opslaan.En zo kan het dus zomaar gebeuren dat ik toch weer alle trucs die ik maar beschikbaar heb, op zit te lepelen. Zoals tegen mijn vierjarige eigenwijze kleuter, die demonstratief zijn handen gekruist voor zijn mond houdt en zegt: “kijk mama ik zit op slot.” Argh etenstijd met kleine kinderen. Ze gaan vanzelf het huis uit. Toch?