We hebben een feestje. Een 40 jarige bruiloft van mijn peetoom en peettante. Het lijkt me een mooie gelegenheid voor Bart, mijn zoon van 9 jaar, om zijn mooie blouse eens aan te trekken. Normaal gesproken kiest hij altijd zelf zijn kleding uit. Maar voor deze gelegenheid wil ik het eens voor een keer bepalen. Dat word me niet in dank afgenomen.
Als ik het voorstel doe kijkt Bart me met een fronsend gezicht aan, en zegt dat hij daar geen zin in heeft. Ik probeer hem met lieve woordjes toch zo ver te krijgen dat hij die ene blouse die ik voor ogen heb aan gaat trekken. Bart blijft echter bij zijn standpunt. Hij heeft geen zin in een omkleedpartij en al helemaal geen zin in een nette blouse. Ik ben echter een type van; hoe zeggen we het op zijn Brabants….. Wat ik in mijn kop heb, heb ik niet in mijn kont.
Bart begint langzaam aan een beetje bij te draaien. Hij wil toch, al is het met heel veel tegenzin, een blouse aan gaan trekken. Maar al snel volgt het volgende probleem. “Mama, ik weet niet waar die blouse ligt, en het T-shirt wat daar bij hoort weet ik al helemaal niet te vinden,” zegt hij nukkig en een tikje chagrijnig. Op een gegeven moment ben ik zijn gemopper wel een beetje beu. Ik verzoek hem vriendelijk doch dringend om zich om te gaan kleden, en dan wel nu, en zonder verder gemopper. Bart staat op van de bank. Stampt een keer hard op de grond en zucht hardop. Hij kijkt me aan met zijn aller chagrijnigste gezicht. (Als blikken konden doden…) Hij stampvoet in de richting van de hal. Rukt de deur open. Smijt hem weer dicht. Stampt de trap op….. Zijn jongere broer Koen kijkt me aan en zegt heel droog: “Daar gaat ie weer….” Koen en ik schieten alle twee in de lach.
Als Bart, aangekleed en wel, precies zoals ik het in gedachte had, beneden komt, lachen we nog. Dit tot zeer grote ergernis van Bart. En dan kunnen Koen en ik nog maar één ding doen… dekking zoeken…. Als dit de pre puber fase is… hoe moet het dan worden in de echte puberteit?? Pfff…..
Wanda is de moeder van 2 jongens (7 en 9 jaar)