jongetje rode bril

Brabbeltaal

Hippe Mama Club Gezin

“Wahwahwahwahwah” klinkt het zacht door de babyfoon. Jeetje, Luca ligt nog geen half uur op bed en is nu alweer wakker… “Hajajajaja” klinkt het steeds luider. Ik vouw nog even snel het restje van de was op, en bedenk me dat ‘in alle rust een blog schrijven’ er niet meer inzit vandaag. “JAAJAAWAAAJAAJAA!”, zegt Luca nu luid klagend.

“Jaja, ik kom al!” zeg ik terwijl ik zijn kamer in loop, en ik merk dat ik stiekem toch best wel blij ben dat hij weer wakker is. En daar ligt ie hoor. Op zijn buik boven op de deken, wild trappelend met zijn beentjes terwijl zijn handjes halverwege de spijlen van het voeteneind van zijn bed hangen. Wat wordt hij toch al groot. Gisteren trof ik hem aan met één beentje helemaal door de spijlen van zijn bed. En eergisteren zat hij met zijn voetje vast tussen de spijlen aan het hoofdeinde. Naast zijn hoofdje…

Behalve het – slaapzak of geen slaapzak – steeds fanatieker ontdekken van zijn lenigheid en bewegingsmogelijkheden, is onze zoon ook iets anders aan het ontdekken wat hij met zijn lichaampje kan. Vroeg ik me eerst nog bezorgd af of Luca soms één van mijn – door zijn grijpgrage handjes uitgetrokken – haren in zijn keel had gekregen, al gauw begreep ik dat zijn gekke mond- en tongbewegingen een heel ander doel hadden. Want ineens kwam er een ‘wha’ uit zijn wijd opengesperde mondje. Trots herhaalde hij dit geluidje, en iedere keer als het lukte ging het ietsje harder “whawhawh…wh…whaWHAWHA!”. Tot zijn gebrabbel weer overging in geluidloos luchthappen. Geweldig om te zien!

Inmiddels brabbelt Luca op ieder momentje van de dag. Als hij wakker wordt, tijdens het badje, als hij in de box ligt, in het stoeltje, op schoot, als mijn borst ‘leeg’ is, en zelfs tijdens het fruithapje. En door al dat oefenen komen er steeds meer klanken bij. Bleef het in het begin nog bij ‘whawhawha’ en ‘jahjahjah’, inmiddels kan hij ook ‘wakajatawa’ of zoiets. En bij iedere nieuwe medeklinker ben ik weer een beetje meer verwonderd. Maar vanmorgen, tijdens het fruithapje, was ik pas écht blij. Tussen twee happen door zei Luca namelijk: “majakawaja”. Jaja, ik hoorde het echt: een ‘ma’! Dus nu wacht ik vol spanning op nog een ‘ma’. Of een ‘mama’. Of gewoon ‘mamamamama’ (ook goed). Want geloof me, als hij dát gaat zeggen, sta ik de komende tijd metéén naast zijn bedje als hij wakker wordt en me roept!

Patricia is de moeder van Luca (geboren 26 februari 2012)