blikje telefoon

Buiten dansen

Gastblogger Gezin

Amber was tot voor kort altijd erg kritisch over mijn muziek. Lange tijd moest ik onderhandelen als ik bijvoorbeeld even naar een nummer van Pearl Jam of Manu Chao wilde luisteren. Dan moest ik eerst een rits kinderliedjes aanhoren, voordat ik maar iets kon draaien met meer gitaren en drum dan een gemiddeld versje. Nu begint Amber er –tot mijn grote verbazing- zelf over, wijst naar de cd- speler en zegt: ‘Nu even mama’s muziek’. (Waar heb ik dat eerder gehoord?) Dan draai ik Manu Chao en springen en stuiteren we door de kamer. En een lol dat we hebben!

Afgelopen zondagmiddag ging ik samen met Amber naar een openluchtconcert op het plein vlakbij ons huis. Ik dacht van tevoren: we zitten hier altijd goed, want er is genoeg te spelen voor Amber. Er staat daar een groot speeltoestel met glijbanen, klimrekjes en een -paal. Als een magneet trok hij Amber en andere kinderen aan. Een meter of vijftien daarvoor stond Doe Maar Na, een coverband van de bijna gelijknamige muziekgroep, voor met name volwassenen en een handjevol (oudere) kinderen te spelen. Ik genoot. Kende alle liedjes uit mijn hoofd. Ik dacht dat Amber niet zo geïnteresseerd was. Ze was zo leuk aan het spelen, keek niet eens naar het podium.

Toen mijn vriend even later kwam, nodigde hij ons uit om dichter bij de band te gaan staan. Ik dacht, laten we het maar proberen. We staan vast binnen no time weer bij het speeltoestel.  Maar het leek alsof Amber wakker was geworden. Ineens sprong, huppelde  en draaide ze rondjes: ze danste! Tot groot vermaak van ons en de anderen om ons heen. Na een half uurtje stopte de band met spelen, tot verdriet van Amber. ‘Waarom mama? Ik wil nog dansen.’ Ze probeerde het nog even op muziek uit de speaker, maar livemuziek vond ze veel leuker.

Sindsdien vraagt ze steeds of we buiten gaan dansen. Binnen op een cd’tje is niet meer goed genoeg voor madame. Gelukkig breekt de tijd van de openluchtfestivalletjes en concerten weer aan. Voor Ralf en mij is dat zeker geen straf. We zijn al jaren fervent festival- en concertbezoekers. Sinds de kinderen gaan we niet meer zo vaak en zeker niet samen. Het toeval wil dat ik ook al tijden roep dat ik weer eens  wil dansen. Aan deze mogelijkheid had ik nooit gedacht, zo samen met mijn dochter.

Tot grote vreugde van Amber (en mij) stond er met Hemelvaart een podium in de stad (met livemuziek). Ze stond natuurlijk weer vooraan te huppelen en te springen: ‘Mama,  ik kan goed dansen, hè!’ ‘Ja, schat,’zei ik trots als een pauw op mijn swingende meisje.

Marion is de moeder van Amber (3) en Niek (1,5)