‘Mama, als ik in de hemel ben, dan wil ik baby zijn, want ik wil ook zo graag een slaapzak, net als Kyan.’
Bij vlagen komen de vragen over de hemel voorbij. Zeker in deze dagen. Twee jaar geleden is het alweer, dat de beademing werd gestopt, en mijn vader het niet meer kon overnemen. Hij stierf. We praten er weer over. We denken aan oma, en we balen ervan dat opa niet kan komen voetballen. Kyan kijkt naar de foto, en zegt opa tegen de man die hij nooit ontmoeten zal.
Dat opa onder de grond is én in de hemel, is voor een simpele kinderziel niet te vatten. Uitleggen kan ik het niet. Ik weet het, geloof het, maar snap het ook voor geen meter. Dus houd ik het eenvoudig. En als ik in de hemel ben zal ik vragen hoe het zit. En het zelfs nog snappen ook.
Voor nu laten we de hemel de aarde raken, door het onderdeel van het leven te maken. Ontkennen heeft geen zin, voorbereiden waarschijnlijk ook niet. Misschien helpt het vooral onszelf om ons niet blind te staren op aardse zaken. Als we dat kunnen doorgeven ben ik al heel blij.
Voorlopig is het een plek waar we alles zullen hebben wat we nodig hebben, en we volmaakt gelukkig zijn. En wat ´nodig hebben´ inhoudt, is voor een kinderhand nog vrij interpreteerbaar…
Max: ´Mama, hebben we in de hemel dan ook ons huis?’ ‘Tja, ik geloof wel dat we een huis hebben, maar dat is dan wel een ander huis. Wel een mooie denk ik. ‘ Luuk: ‘Ja, dan wil ik Jefta’s huis! Hij heeft een pony en een paard!’
Ik vind het prima. Op een volmaakte plek is vast geen teleurstelling. Het is alleen de vraag of we daar nog het zelfde willen als hier 😉
Linda is de moeder van Max (5), Luuk (4) en Kyan (1)