De school van Max organiseert regelmatig leuke uitstapjes voor de kleutertjes. Vandaag gaat “de reis” naar een zorgboerderij speciaal voor ouderen en ik mag mee als begeleidster. Het is erg warm, waardoor ik mij een beetje zorgen maak over het verloop van deze ochtend. Daarbij is een van de kleuters in mijn groep een beetje ziek, dus ik ben benieuwd wat de dag gaat brengen.
Eenmaal aangekomen op de boerderij, begin ik met mijn groepje van vier enthousiast aan het uitgestippelde programma voor deze morgen. We starten met een bezoekje aan de koeien en kalfjes die we zelf mogen voeren. Omdat er ook veel duiven op deze boerderij aanwezig zijn, vliegen deze in grote aantallen rond in de stal. Dit maakt meer indruk dan de kalfjes en de kinderen vinden het een beetje eng dus gaan we snel naar het volgende onderdeel.
Het is pas tien uur in de ochtend maar al bloedheet. De volgende opdracht is het inpotten van een tomatenplant. Dit moet gebeuren in een kas. Een kas en zinderende zomerhitte gaan niet goed samen, en we ervaren een gevoelstemperatuur van een graadje of vijftig. Er moeten in totaal vier plantjes gepot worden. Max begint met het eerste plantje en als ik zie in wat voor tempo dit gaat, dan vermoed ik dat dit wel eens een langdradige toestand kan worden. Iedereen kan ondertussen uitgewrongen worden dus ik stuur de kindjes alvast de kas uit, en pot zelf in een recordtijd de overige drie plantjes. Naamstickertjes er op en klaar! Op naar het volgende karwei.
De kinderen hebben dorst en daarom gaan we naar de “ranja-koe”: een koe die vandaag, voor de gelegenheid, ranja geeft. De kinderen mogen zelf “melken” en hun bekertje vullen met ranja. Het is een houten koe met plastic uiers waarin een emmer met ranja is geplaatst waardoor het effect van echt melken wordt nagebootst. Eén van de bijdehante kindjes ziet dit gebeuren met lede ogen aan, en vraagt zich zuchtend af waarom al die moeite wordt gedaan. Er zit immers een emmer vol in?! Hij opent de rug van de koe en schept zijn bekertje vol met ranja, de andere kindjes negerend die al ploeterend hun best doen om in elk geval een druppeltje ranja te “melken”.
Door de warmte wordt het enthousiasme voor uitgebreid rondlopen op de boerderij steeds minder. Andere moeders staan ondertussen pannenkoeken te bakken en die gaan we natuurlijk even proeven. De zieke kleuter in mijn groepje krijgt na de pannenkoek heftige buikkrampen en zit het volgende half uur op het toilet. Ik wacht geduldig terwijl de overige drie zich vermaken met het uittesten – molesteren – van de elektrische traplift voor de ouderen.
Ik bewonder de bezieling en inzet van de aanwezige deelnemers, wat een geweldig initiatief is deze zorgboerderij. De ochtend loopt ten einde en één van de ouderen komt naast mij staan en vraagt mij hartelijk of we ons hebben vermaakt. Ik vertel de man dat wij het geweldig naar ons zin hebben gehad. En dan bedankt hij ons met de woorden dat zij ook zo buitengewoon hebben genoten van ons bezoek. En dáár word ik nou blij van!
Laura is de moeder van Max (5)