Toen ik 16 jaar was, heb ik mijn eerste paar skeelers gekocht. Je zag toen net als nu heel veel mensen voorbij sjezen en ik dacht; dat wil ik ook! Het zag er zo makkelijk uit, maar het tegendeel bleek waar te zijn. Ik kon er geeneens op staan! Na een paar pogingen heb ik de skeelers zwaar gefrustreerd ver weg onder mijn bed verstopt. En er nooit meer naar omgekeken.
Nu het rolschaats/skeeler seizoen begonnen is begint het ineens weer te kriebelen. Als ik op een middag alleen thuis ben ga ik op zolder op zoek naar mijn skeelers. Ver weg in de hoek, achter de kerst-hobby en kampeerspullen liggen ze in een doos. Ik trek ze aan en ga staan. Oeh! Het lukt! Voorzichtig probeer ik me vooruit te verplaatsen. Zo gauw ze een beetje beginnen te rollen schiet ik in de stress.
Vooruit en door de knieën heb ik gelezen op internet. Dat helpt, vlot gaat het niet maar ik voel me supertrots dat ik dit al kan. Toch zitten ze niet helemaal lekker. Ik heb een werkafspraak dus trek ze uit en haast me om nog op tijd te komen.
Die avond laat ik ze aan Frans zien. Hij is ook wel benieuwd en trekt ze aan en doet buiten een rondje. Ik ben heel trots op hem dat hij dat zomaar even doet en ook wel een tikkeltje jaloers. Maar ik pep mezelf op met het idee dat ik het ook al beter kan als 16 jaar geleden. Dat ging niet slecht voor een eerste keer is hij het bescheiden met me eens. Toch zitten ze niet lekker. Als hij even gaat zitten om ze te bekijken ziet hij al wat er aan scheelt; ik heb 2 rechter skeelers! We liggen helemaal dubbel van het lachen.
Ik besluit ze maar regelrecht de klikko in te gooien en die week erna met Frans de stad in te gaan en nieuwe te kopen.
Helemaal blij loop ik een aantal dagen later met mijn nieuwe skeelers en een set beschermers richting de auto. Frans was in het weekend ervoor al skeelers gaan kopen en stelt voor die middag als de meiden op school zijn even samen een rondje te gaan doen. Daar heb ik wel zin in! Als we terugkomen van school gaan we ons gelijk klaarmaken voor een rondje skeeleren.
Alle beschermers, skate-sokken, de skeelers zelf aan…We gaan naar buiten en ik zet een stap over de drempel en het zweet breekt me al uit. Vanaf dat moment kan ik niet meer helder denken. Continu flitst het door me heen; als ik maar niet val, als er maar niemand kijkt, is de weg wel recht, hoe moet ik ook alweer remmen, en alle andere paniekgedachtes die je je kunt bedenken ging er door me heen. Op mijn verzoek gaan we naar de vijver, daar is het rustiger dan in onze straat. Maar wat een drama zeg. Na 5 keer onderuit te zijn gegaan heb ik zere billen en handen, ben ik misselijk en kan ik wel janken van kwaadheid. Maar ik geef niet op! De boosheid lijkt me kracht te geven en ik kom ineens vooruit! Heel rustig nog, maar ik laat me er niet onder krijgen. Als we thuis zijn moet ik er echt even van bijkomen. Wat een avontuur zeg. Die avond aan tafel vertellen we de meiden erover. Noa kijkt me lachend met grote ogen aan:”ben je echt 5 keer gevallen?” “ja, ik moet nog goed oefenen voordat ik het zo snel kan, als jullie kunnen rolschaatsen” Yara kijkt me meelevend aan:”geeft niet mam, papa en ik zijn ook gevallen, wij helpen jou het wel te leren.”Tuurlijk” zegt Noa en vult haar zusje aan: “en als je het dan goed kan dan ben je een echte hippe mama!”
Geertje is de moeder van Noa (5) en Yara (4)