Heerlijk relaxed zit ik te genieten van mijn cappucino in een rustige Ballorig. Het is ook zo mooi weer, wie gaat er nou binnen spelen? Nou ja.. wij dus! Papa heeft vriendendag en de meiden mochten kiezen; naar de stad, ballorig of zwemmen. Dat werd dus Ballorig. En eerlijk is eerlijk… ik vond het een goeie keuze.
*BOEM* mijn gedachten werden verstoord door een flinke klap, gevolgd door gekrijs. Ik zag dat het van de racebaan afkwam maar had niet meteen door wat er ook de hand was. Vanuit mijn hoek had je er ook niet goed zicht op. Wel zag ik mensen kijken en… blijven zitten. Net als ik afwachtend tot er iemand, beter gezegd één van de ouders naartoe zou lopen. Maar dat gebeurde niet. Er leken minuten voorbij te gaan.
De auto’s op de racebaan stonden stil en het kindje blijf maar huilen. Ik kon het niet meer aanhoren. Er was duidelijk iets aan de hand. Zoveel ouders er omheen en niemand, inclusief de eigen ouders deed iets!
Ik stond op en zag al snel wat er gebeurd was. Een tweeling van nog geen jaar oud zaten samen in een raceautootje wat stil stond. Een ervan was eruit aan het klimmen. Een jongen van een jaar of 5 die wel aan het racen was, was tegen hen aangeknald en stond nog steeds met zijn bolide er tegenaan. De voet van het kleine jongetje zat in een nare stand klem. Ik riep de hulp van de mensen aan het dichtstbijjzijnde tafeltje en samen hebben we hem voorzichtig losgemaakt uit zijn beknellende positie. Maar nog steeds geen ouders!!
Ik nam het mannetje mee naar eeen van de medewerkers van ballorig, een andere man droeg zorg voor de andere helft van de tweeling en de andere jongen die nu ook wel erg overstuur was van de schrik. En… hij was ook zijn mama kwijt. De medewerker van Ballorig wist nog met wie de kinderen waren meegekomen en ging zoeken. In de speelruimte… op het terras… ze waren nergens te bekennen! Het werd omgeroepen… geen reactie…
In de speelhal begon het onder de ouders onrustig te worden. Hoe kan dat nou? Waar zijn ze? Ze zouden toch niet hun kinderen alleen achtergelaten hebben?!?
Je hoopt gewoon op zo’n moment dat er een goede reden is waarom ze buiten beeld blijven, want zoiets wil je gewoon niet geloven! Noa en Yara waren gelukkig heerlijk aan het spelen en hadden niet eens door wat er gaande was.
Gelukkig bleek het met de voet van de jongen op het eerste gezicht mee te vallen. Wat drinken en verkoeling brachten al gauw rust. Dan staat er ineens een vrouw bij ons en ze kijkt me boos aan: “wat doen jullie met mijn kind?!” “Hij is helemaal overstuur!” “Wat deed u buiten terwijl uw kinderen die nog geen eens kunnen lopen alleen binnen aan het spelen waren?” reageerde de medewerker van Ballorig fel terug. Inmiddels kwam er nog een man binnen, dat bleek de papa te zijn.
De jongen van 5 rende naar ze toe. Ook hij bleek een zoon te zijn, en de grote broer van de tweeling. Wat bleek nou… ze hadden geen bereik met hun mobiel binnen de speelhal en moesten allebei dringend iemand bellen. Ze hadden de tweeling bij elkaar in een auto gezet, daar zaten ze “veilig” en hun oudere zoon had een paar munten gekregen om rondjes te rijden. Zo kon hij zich vermaken en zijn broertjes in de gaten houden.
De ouders zijn vriendelijk nog dwingend verzocht de speelhal te verlaten met de kinderen (die nog wel een kadootje uit mochten zoeken, zij konden er tenslotte ook niks aan doen…
Ik kreeg een heerlijke kop nieuwe cappucino en voor de meiden een kan ranja met een bordje koekjes. Terwijl we aan tafel zaten liet ik het allemaal even bezinken en daarna hebben we er nog een hele gezellige middag van gemaakt. Maar begrijpen doe ik het nog steeds niet. En ach… misschien is dat maar goed ook, want zoiets wil ik geen eens begrijpen!
Geertje is de moeder van Noa (5) en Yara (4)