Ieder zaterdag, na het boodschappen doen, krijgen mijn zoon en dochter hun zakgeld. Voor mijn zoon van negen is dit twee euro per week. Veel te veel, ik weet het en geheel niet volgens NIBUD zakgeldwijzer, maar ik heb het eenmaal ooit zo royaal bedacht en het valt nu niet meer terug te draaien.
Met het invoeren van het zakgeld ben ik meteen gestopt met tussentijds cadeautjes te kopen. De kinderen sparen nu zelf voor een nieuw wave- board en drumstel. Dat wil met die twee euro munten per week niet echt vlotten, maar gelukkig komen oma’s en opa’s nog wel eens met een extra donatie op de proppen voor rapport of verjaardag. Al het geld verdwijnt in de onderste bureaula op mijn zoons slaapkamer. “ Kan je dat geld niet beter in je spaarpot doen of op een minder opvallende plek?” vraag ik. Ik denk aan buurjongetjes en vriendjes die ook op zijn kamer spelen, je weet maar nooit! Maar mijn zoon wil er niks van weten.
Een aantal weken later komt Bram spelen. Eerst spelen ze boven en dan nog lekker een tijdje buiten. Rond vijven haalt zijn moeder hem weer op. Na het eten, als de kinderen rustig voor de tv zitten, spring ik even snel onder de douche. Net als ik mijn haar sta te wassen, hoor ik beneden de bel, een deur die open gaat en een onbekende, zwaar brommerige stem in de gang. Hemel wie zou dat zijn? “ Mam, je moet komen,” gilt mijn dochter. Ik schiet in een badjas en ren verschrikt naar beneden. In de woonkamer staat Bram met zijn vader. Ze kijken verschrikt naar mijn koeien badjas en kletsnatte kop. Ik ben even verbouwereerd: wat doen zij hier?
“ Bram moet even iets zeggen.” Zijn vader schuift hem naar voren. Het jongetje staart beteuterd voor zich uit. Het valt me nu pas op dat hij al in pyjama is. Bram opent zijn knuistjes en daar vallen twee briefjes van vijf uit en één van tien. Ik begrijp meteen wat er aan de hand is. Mijn zoon heeft hem het geld in de la laten zien en hij kon de verleiding niet weerstaan en heeft het in zijn zak gestopt. Zijn vader legt de biljetten weer keurig op tafel. Iedereen is stil.
“Hij zat zo te wiebelen onder het eten, ik wist gewoon dat hij iets geheimzinnigs had gedaan,” legt zijn vader me uit. Hij slaat heldhaftig met zijn armen door de lucht. “Het begint met twintig euro, maar als ik nu niet hard optreed is het over een paar jaar een fiets, of een auto!” We schieten allebei in de lach. Dit was een les voor Bram, maar ook voor mijn zoon. Je mag niet stelen, maar het is ook niet handig om je geld zo “voor het grijpen”achter te laten.
Natasja is de moeder van Lucas (9) en Marit(6)