Eerste indruk

Natasja Gezin

Sinds enkele weken begeef ik mij weer als werkzoekende op de arbeidsmarkt. Al vrij snel wordt het me duidelijk dat ik wat solliciteren betreft niet meer helemaal up to date ben. Waar ik jaren geleden nog simpelweg, per brief,  reageerde op een personeelsadvertentie uit een plaatselijk huis aan huis blad, moet ik nu op allerlei sites mijn cv achterlaten en worstel ik dagelijks mijn e-mail door op zoek naar die ene baan.

Maar vandaag heb ik om tien uur een oriënterend gesprek. Rond half negen sta ik peinzend voor mijn kledingkast. Het is duidelijk dat niet alleen ik, maar ook mijn garderobe niet meer helemaal sollicitatie prooved is.

Na lang wikken en wegen kies ik voor een donkergrijze krijtstreep pantalon die ik combineer met een blouse die ooit wit is geweest. Ik frons mijn wenkbrauwen. Dit is geen gezicht. Ik kijk naar de klok en inventariseer: Het is nog geen negen uur. Als ik nu snel de deur uitga,  heb ik ruim een half uur de tijd om op zoek te gaan naar een nieuwe trui of blouse. Dat moet lukken! Ik graai mijn haarlak, deodorant, lipgloss en diploma’s bij elkaar, prop alles in een tas en spring op de fiets.

In het centrum zijn de meeste winkels nog gesloten. Stalen rolluiken bedekken de etalages. Alleen de HEMA is open. Ik stap naar binnen en stuit op een rek vol degelijke spencers die perfect bij mijn broek zouden passen. Met een marineblauw model loop ik opgewerkt richting de kassa. Ik ben er klaar voor om een onberispelijke indruk te maken.

Er is alleen nog één klein probleempje:  Ik zal me ergens moeten omkleden en dit filiaal heeft helaas geen pashokjes.  Gelukkig heeft C & A ondertussen haar deuren geopend. Ik ren de winkel binnen en stuif linea recta naar de paskamers waar ik mijn witte blouse verruil voor het blauwe truitje. Als ik dan ook nog mijn deodorant, haarlak en lipgloss achter het geplooide gordijn heb bijgewerkt, screen ik tevreden mijn spiegelbeeld.

Daar staat een zelfverzekerde vrouw met nette laarsjes, keurige spencer, chique pantalon en…..een Albert Heijn plastic draagtas met diploma’s! Ik sprint de winkel uit.  Hoe lang heb ik nog? Ik moet naar een tassenzaak, dit kan echt niet!

Precies om tien uur stap ik hijgend het pand binnen van mijn mogelijk toekomstige werkgever. Zodra hij zich omdraait om me van een verse cappuccino te voorzien, peuter ik nog snel het prijskaartje van mijn tas.

Ik heb in een kwartier tijd zo een slordige tachtig euro uitgegeven aan een baan die ik nog niet eens heb! Even voel ik een lichtelijk schuldgevoel boven drijven, wat ik snel weg wimpel met het idee dat je nooit een tweede kans krijgt om een eerste indruk te maken!

Natasja is de moeder van Lucas (9) en Marit(6)