Op het moment dat ik deze blog schrijf, hebben we nog een paar dagen te gaan van de heerlijke zomervakantie van 2012. Zes weken geen school, geen wekker en geen regelmaat. Gewoon lekker vrij. Toen de vakantie begon, zag ik best op tegen al die weken die in het vooruitzicht lagen. We hadden al besloten om niet “echt” op vakantie te gaan, dus het zouden zes weken van-alles-en-nog-wat-doen worden.
En dat hebben we gedaan. Van alles en nog wat. En we hebben er van genoten. Zo heb ik met Max gezwommen, gespeeld, gedanst, gekletst, gewinkeld, gelachen, gewandeld, geknutseld, gepuzzeld, gewoon genikst en geschilderd. Daarnaast was Max jammer genoeg een paar dagen ziek en zijn we ook nog twee keer naar de bioscoop geweest. Beide films geschikt voor kinderen van zes jaar en ouder. En dat is Max nog (net) niet. Alleen dat gegeven al, veroorzaakte enige opwinding voorafgaand aan de film. En eerlijk gezegd, van mij had de leeftijdsgrens nog wel wat omhoog gemogen. Maar de grote bak met popcorn en de 3D-bril hadden toch meer aandacht dan de film op zich.
Tot twee keer toe is Max bij een echte voetbalwedstrijd geweest en heeft hij op de kartbaan in een echte kart mogen rijden, samen met papa. En van de week zijn we naar het bos geweest. Toeval hierbij, is dat Max die ochtend nog aan mij toevertrouwde later toch maar geen politie te willen worden, maar dierenredder. Eenmaal wandelend in het bos met één van de honden, ziet deze kans zich los te rukken van de riem en de benen te nemen. Max bedenkt zich geen moment en zet de achtervolging in. Trots komt hij terug – met hond – en deelt mij verheugd mee nu dus echt in aanmerking te komen om dierenredder te worden. Helemaal als hij daarna nog een loslopende hond ziet lopen en paniekerig roept: “Kijk! Daar is er nog één! Laat mij maar!” en de achtervolging inzet op een wildvreemde en gewoon loslopende hond.
Een ander hoogtepunt van de vakantie is de logeerpartij bij opa en oma. De afgelopen zes jaar heeft Max het niet aangedurfd om alleen bij iemand te slapen, zonder mama in de buurt. Dit betekent dus, dat hij al deze jaren nog nooit een nacht zonder mij heeft doorgebracht. Tot afgelopen week. Op eigen initiatief heeft hij een nachtje bij opa en oma geslapen (één nachtje, en de halve inboedel als bagage “gewoon, voor de zekerheid”). Zowel Max als opa en oma vonden het helemaal geweldig en hebben volop genoten.
En toen ik hem vanmiddag vroeg wat hij nou echt het állerleukste vond in de vakantie, hoefde Max daar geen seconde over na te denken: “Dat was niet echt in de vakantie geloof ik, maar het leukste vond ik dat we laatst eens op zondag bij opa en oma spaghetti hebben gegeten. Want dat was nóg lekkerder dan jij het maakt!”
Laura is de moeder van Max (5)