Naar mijn mening ben ik altijd goed geweest in de Engelse taal. In een ver ver verleden geslaagd met een dikke 9! Dus ook geen probleem toen ik bij een van oorsprong Italiaans bedrijf ging werken en de communicatie met “mijn Italianen” in het engels ging. Bellen, mailen, allemaal prima de luxe! Mijn absolute favoriete woord in die tijd was: Haberdasheries (fournituren).
Dus zag ook geen echte taal barrière toen ik wist dat we naar Finland gingen; Hoe anders kan het gaan; Ineens is het 10 jaar later en sta ik in de International School of Helsinki met 14 andere K1 (kindergarten 1) moms op de gang en moet er gechit-chat worden in het Engels… beetje casual kletsen, net zoals op het Nederlandse schoolplein! En vol goede moed en bedoelingen klets ik vrolijk mee, maar betrap mezelf er steeds vaker op dat mijn grapjes niet overkomen en dat adrem zijn ook niet echt makkelijk en vanzelf gaat in een andere taal. Misschien dat ik er te lang uit ben geweest, of dat het altijd zakelijke gesprekken zijn geweest, maar conclusie is; ik kan niet grappig en bijdehand zijn in het engels! (ben van nature natuurlijk mega grappig en adrem, al zou mijn lief het eerder typeren als eigenwijs en tikje irritant..;)
Terwijl ik mijn grote vriend Lars schuddebuikend grapjes over wiwi en poopoo hoor maken in het engels tegen zijn vriendjes, bedenk ik me dat hij het toch beter voor elkaar heeft dan zijn hakkelige, half stotterende mams!
Dus totdat ik mijn roestige oude engelse taalknobbel weer op volle, bijdehante en grappige toeren heb draaien sta ik vast en zeker bekend als de stille glimlachende, niet uitermate grappig of bijdehante moeder van Lars…Misschien voor nu wel beter……kunnen ze me ook niet eigenwijs of een tikje irritant vinden…..
Gaby is moeder van Lars (4) en Lotte (1) en woont sinds een half jaar met man en kinderen in Helsinki, Finland