Ik stop ermee, nou ja bijna dan. Ik heb het al vaker gedaan. Een keer of vier vijf en nu is mijn lijf weer zo in de war door medicatie wisselingen. De trigger was een verkoudheid deze keer. Ik eet niet meer. Dingen die ik voorheen met smaak at smaken me niet meer. Ook de koekjes die ik in het weekend kreeg laten me koud.
Eten is altijd al een gedoe geweest. Vanaf dat ik een jaar of drie was en ik een flink virus kreeg waar ik erg ziek van werd. En na diverse ziekenhuis opnames met heel veel onderzoeken slangen, slierten en een lange tijd een neussonde. Elke 6 weken die verschrikkelijke sonde wissel (die slang gaat door een neusgat helemaal tot in je maag). Uiteindelijk dan een mickeybutton, een gaatje in mijn buik, met een ventiel waardoor met een slangetje en spuit (of pomp) vocht , voeding en medicatie gaat.
In periodes dat ik niet at en ook niet wilde drinken was/is die mickey een ware lifesaver. Ik kan drinken blijven weigeren tot ik er bij neerval en dat heb ik ook gedaan voor dat ik die mickey kreeg. Ik ben meermaals op een punt gekomen dat ik niet meer kon en letterlijk omviel, wegens uitdroging en met spoed opgenomen werd in het ziekenhuis . Het nut van eten en drinken komt bij mij niet over. En hoe gek het ook klinkt dorst heb ik niet. Echt niet! Het kan wat raar klinken voor mensen die dit niet kennen, ik ga echt tot het randje en blijf weigeren.
Nu zitten we dus weer op het punt dat ik weiger. Waarom kan in niet uitleggen, het is gewoon zo.
Nadat ik vorig jaar ruim 30 kg aankwam door medicatie, het langzaam aan het kwijtraken ben door aanpassing van medicatie, ga ik nu richting een andere gevarenzone. De diëtiste schrijft me nu weer sondevoeding voor. Dat gaat dan met een spuit in de mickeybutton.
Chocoladeletters? Pepernoten? Kerstkransjes? Niet voor mij dit jaar…
Ik ben Kai, 9 jaar en heb autisme