Nog steeds op zoek…
Elena is nu inmiddels zes weken oud. Het valt me nog steeds aardig zwaar omdat ze overdag amper wil slapen en ik ben dus alleen maar bezig met zoeken naar een oplossing; osteopaat, bakerzak, andere voeding, rust en regelmaat… De nachten slaapt ze ook niet door dus het is allemaal aardig intensief. Typisch hoor, Mila was zooo makkelijk en dan is dit weer totaal het tegenovergestelde. En toen was ik zo vol vertrouwen van dat ik het goed deed, nu probeer ik wanhopig alles uit om maar op resultaat te hopen… Vertrouwen dat het goed komt heb ik wel hoor, ik denk en hoop dat het slechts een kwestie van even volhouden en geduld hebben is..
Mannen…
Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar bij ons is de rollenverdeling in huis aardig ‘traditioneel’, ik werk parttime (nu natuurlijk nog met verlof) en mijn man fulltime. De zorg van de kids komt dus vooral op mij neer. En de rest.. Zo ook met de voedingen nu. De laatste avond voeding verzorgt manlief dan wel (meestal) zodat ik iets eerder naar bed kan en de nachtvoeding voor mijn rekening neem. Ik trok het namelijk echt niet meer, voelde me net een zombie, eigenlijk nog steeds ;-). Nu hadden we van de week een beetje de pech dat Mila ook nog eens niet lekker was dus onze nacht was nogal roerig. Zegt manlief doodleuk tegen me de volgende ochtend; ‘We moeten echt rust nemen overdag hoor, anders houden WE het niet vol!’ Duh, meneer heeft ook 1 slechte nacht, ik roep dit al weken, ongelofelijk… Het is dat ik geen aanleg voor wallen heb, anders hingen ze al tot in mijn sokken. Gisteren is ie dus maar even een half uurtje gaan liggen. En ik? Nee helaas, niet aan toe gekomen….
Erop uit met 2 kids is ook zo’n leuke onderneming. Laatst gingen we naar de stad. Ik vroeg aan manlief of hij het kruikje wilde maken. Ik ging aan de gang met ‘de rest’; twee kinderen aankleden, luiertas inpakken, kinderwagens in orde maken. Op de een of andere manier is manlief dan altijd ineens niet meer in dezelfde ruimte te vinden. Maar goed, ik had alles weer bij elkaar geschraapt, we waren in de stad aangekomen, ik was bezig met de kinderwagen, wat denk je? Kruikje niet mee!!!! Grrrr waarom kan hij die ene taak niet gewoon uitvoeren?? “Hoezo” zegt ie doodleuk, “ik heb de waterkoker aangezet voor jou, ik dacht dat jij dat kruikje in orde zou maken???” Oef, ik denk dat toen de hele parkeergarage even kon meegenieten van mijn uitbarsting… Verder is ie best lief hoor… 😉
Monique is moeder van Mila (3) en Elena (1 maand)