Beste twintigers zonder kinderen, wat hoor ik nu? En las ik zelfs in een artikel in het Parool een week geleden?: jullie: de jonge Facebookgeneratie, blokken ons: jonge, hippe moeders, massaal op Facebook.
Jullie ergeren je aan al die leuke, schattige babyfoto’s van onze kanjers die hun eerste stapjes zetten of hun zwemdiploma halen, jullie verachten de lieve snotterige koppies of de met-spinazie-besmeurde gezichtjes na hun eerste hapje. En foto’s van zwangere buiken blijkt jullie ultieme bron van irritatie te zijn. Maar wat is er mooier dan dat?
Het artikel beschrijft dat hippe, midden-in-het-levenstaande carrièretijgers na de geboorte van hun eerste kind veranderen in ware softies die supertrots zijn op wat zij voortgebracht hebben en dat via Facebook aan zoveel mogelijk vrienden willen laten zien. Foto’s van henzelf zijn niet meer te zien, zelfs niet op de profielfoto. En al die vrienden er maar leuke reacties uitpersen en duimpjes omhoogsteken, terwijl ze éigenlijk denken: ‘Lekker boeiend!’
Maar lieve twintigers zonder kinderen, ik zal het uitleggen: als jonge moeder of vader met een drukke baan moet je een paar jaar lang accepteren dat je nergens anders aan toe komt dan aan baren, zogen, verzorgen, opvoeden. Dit worden ook wel de tropenjaren genoemd. Dat is iets heel anders dan reizen door Laos, Thailand en Vietnam met een rugzak, maar betekent jarenlang slaapgebrek en keihard afzien. Er blijft weinig tijd voor onszelf over: dat koffietje met een krantje op een terras kunnen we wel vergeten. Tot diep in de nacht slempen in de kroeg of uren lang dobberen op een bootje met een oneindige hoeveelheid rosé ook. Dat hebben wij jonge ouders allemaal los moeten laten, een hele prestatie. Daar kunnen we dus ook geen verslag meer van doen op Facebook.
Wij plaatsen daar wat ons nú bezighoudt, en dat zijn toch die eerste stapjes, hapjes, zelf op het potje, voor het eerst naar school. Dat zijn de dingen die er echt toe doen. En die profielfoto is ook te verklaren, want wij zijn niet langer het centrum van het universum helaas, zoals jullie dat nog wel zijn.
Probeer het eens van een andere kant te bekijken: het is best zielig voor ons dat we al die leuke dingen die we eerst deden niet meer kunnen doen. En ons leven wordt erg saai als we ons niet volledig op onze kinderen storten en jullie hier geen deelgenoot van kunnen maken door een kiekje hier en een kiekje daar. Ook het feit dat we er de tijd voor vinden dit allemaal te plaatsen, is een compliment waard. Ik vraag jullie dan ook vriendelijk: blok ons niet en steek dat duimpje omhoog.Vind ik leuk!
Helen is opvoedadviseur en de moeder van Marisha (4 jaar) en Mateo (1 jaar)