Vandaag weer een keer richting het zuiden des lands gereden. Mijn man is geboren en getogen in Den-Bosch, zo nu en dan reizen we af naar het verre zuiden om oma Rina te bezoeken.
Als je eenmaal vertrekt uit je thuisland om ergens anders een gezin te stichten valt dat niet altijd mee. Len is voor mij naar het noorden gekomen. De verandering van stad naar dorp is best groot. Binnen een 1,5 jaar kwam daar een dochter bij. Zoals Len altijd zegt ‘waar jullie zijn is mijn thuis’, maar ik weet dat hij menigmaal terugverlangt naar z’n geboortestad.
Hij heeft reden genoeg om Den-Bosch af en toe te bezoeken, toch is het anders. In de auto op weg naar Den-Bosch kwam dit onderwerp ter sprake. We reden langs Schiphol en dan maakt mijn hart altijd een sprongetje. Op Schiphol ligt zo’n beetje mijn hele werkverleden. Toen Kim en ik vorig jaar besloten ons eigen bedrijf te starten heb ik daar geen moment aan getwijfeld. Het overkwam ons ook gewoon een beetje.
Toch viel het afscheid me zwaar. Schiphol is een wereld op zichzelf. Als je Schiphol binnenloopt dan komt er een apart sfeertje je tegemoet. Het lijkt op een constante vakantiestemming. De eerste paar maanden na mijn vertrek keek ik bewust de andere kant op als ik langs Schiphol reed. Ik kon het weerzien met mijn blauwe vliegtuig niet aanzien. Het klinkt heel emotioneel en misschien een beetje overdreven, maar zo voelt dat nou eenmaal. Degene van jullie die KLM als thuisbasis hebben gehad herkennen dit gevoel. Toch heb ik geen moment achterom gekeken en ben ik ook niet meer teruggekomen op mijn besluit. Ik heb nu een mooi bedrijf opgezet, waar ik verdomd trots op ben.
Iedere zondagochtend lig ik in bed met mijn dochter “zandkasteel”te kijken, terwijl mijn lieve ex-collega’s in de bittere kou, door weer en wind op weg zijn naar Schiphol om duizenden mensen naar hun bestemming te loodsen. Len ik sluiten ons gesprek af dat je soms compromissen sluit in het leven en dat het helemaal niet erg is om iets of iemand te missen, zolang dat gevoel niet een onderdeel wordt van een groot gemis….
Ilse is de moeder van Roosje-Jane (1), zwanger van de tweede en eigenaresse van kinderdagverblijf de Boomgaard.