Er gebeuren soms van die dingen. Dan wens je jezelf op het moment dat het gebeurt aan de andere kant van de wereld op een onbewoond eiland. Later, als je van de ergste schrik bent bekomen zie je ook de komische kant van de situatie voor je. Maar dit kan mogelijk wel even duren.
Zo herinner ik mij een bezoek met Max aan de dokter. Max is op dat moment nog maar een paar weken oud en ik ben zelf nog niet geheel in juiste proporties, gewichtsmatig gezien. Ik bel de dokter om een afspraak te maken, want Max is dan al een aantal dagen echt niet lekker. We mogen direct komen en dit komt mij – eerlijk gezegd – helemaal niet goed uit omdat ik nog in m’n pyjama rondloop. Maar goed, het belang van Max staat voorop dus trek ik even snel kleren aan. Ik kies een zwarte broek uit welke ik voor mijn zwangerschap altijd met veel plezier droeg. Van de vijfentwintig kilo die ik ben aangekomen tijdens de zwangerschap, moeten er dan nog zeker twaalf af. De broek zit dus ietwat strak, maar niet zorgwekkend.
We vertrekken overhaast en bij de dokter aangekomen zijn we direct aan de beurt. Over de broek maak ik mij allang geen zorgen meer, want die zit ondertussen prima. Als de dokter klaar is met Max gaan we terug naar de wachtkamer waar de maxi-cosi en zijn jas op ons wachten. De wachtkamer zit overvol. Logisch, want over de verkoudheid van Max vertelt de dokter dat het erg heerst op het moment. Max is direct het stralende middelpunt in deze druk bevolkte wachtkamer. De oh’s en ah’s zijn niet van de lucht. Ik ben zo trots als een pauw maar wil ook eigenlijk wel snel die benauwde wachtkamer verlaten. Dus ik pak de maxi-cosi en Max zijn jas. Zijn jasje krijg ik staand aangefrummeld, maar dit gaat toch wat lastiger dan anders omdat er ik weet niet hoeveel mensen op mijn vingers kijken. Daarna ga ik door mijn knieën om Max in de maxi-cosi te leggen.
Op het moment dat ik buk voel en hoor ik – en de hele wachtkamer met mij – overduidelijk hoe de naad van het kruis van mijn broek van voor naar achter, geheel, gans en totaal uit elkaar scheurt. Binnen een seconde heb ik in gedachten een reis geboekt naar Timboektoe en zit ik al in het vliegtuig. Helaas, ik sta nog in de wachtkamer en doe maar quasi nonchalant net alsof het niet gebeurt is.
Ik groet iedereen, met overslaande stem en nét een toontje te hoog, meer dan vriendelijk goedendag en weet niet hoe snel ik weg moet komen. Buiten het zicht van deze mensen, die nu waarschijnlijk met z’n allen in een deuk liggen, bekijk ik wanhopig de schade en deze is werkelijk reusachtig.
Ja, wat zullen die mensen gelachen hebben, net als ik, nu ik een paar jaar later deze blog schrijf en de situatie weer herbeleef!
Laura is de moeder van Max (5)