“Luca, nee!” zeggen mijn man en ik in koor. We zitten samen te eten als onze zes maanden oude zoon met zijn handjes tegen een plantenbak op klimt. Luca kijkt verrast om, en terwijl zijn oogjes beginnen te twinkelen verschijnt er een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht. Gelukkig kan mijn man zijn gezicht in plooi houden en nog een keer ‘nee’ zeggen, maar ik schiet als vanzelf in de lach om zijn verwachtingsvolle gezichtje.
Het wezentje dat een half jaar geleden nog enkel sliep, rondkeek en dronk, is uitgegroeid tot een snel-tijgerende baby met de onweerstaanbare behoefte om alles in zijn mond te stoppen. En met alles bedoel ik ook echt álles. Zo blijkt de vloer erg lik-baar te zijn, kruipt hij buiten het liefst van zijn speelkleedje af om gras en bloemetjes te plukken (en in zijn mond te stoppen), en vindt hij het heerlijk om aan het wiel van de kinderwagen te likken. Als de zwangerschapskilo’s er al niet afvliegen van de borstvoeding, dan wel van het achter mijn zoon aan rennen als hij uit de box mag. “Luca, nee” en “Neeeee, Luca!!” klinkt dan ook steeds vaker door het huis.
Ongeveer een week nadat Luca het tijgeren had ontdekt, waren we op vakantie in de Ardennen. Het was bloedheet, en in de schaduw aan het meer was het dan ook een stuk aangenamer dan binnen. Maar aangezien onze zoon zijn nieuwe hobby maar al te graag wilde uitoefenen, gingen we regelmatig met hem naar binnen zodat hij wat meer bewegingsvrijheid had. Zo ook toen mijn man pannenkoeken ging bakken en tegelijk wel zou oppassen. Wat een luxe! Ik had net gedweild en had de emmer sop bij de deur te laten staan, zodat ik lekker met mijn blote voeten door het koele gras kon banjeren. Heerlijk! Met een glas koud water en een stapel magazines over de omgeving in mijn handen, luisterde ik tevreden naar het vrolijke gekraai van Luca dat steeds duidelijker boven het gesis van boter uitkwam. Dat klonk goed. Tot ik bedacht dat ik een pen vergeten was, en dus weer even naar binnen moest…
Eerst zag ik het straaltje water dat naar buiten sijpelde. Een seconde later de onderkant van de emmer met sop. En toen het uitzinnig blije gezichtje van Luca die kraaiend van plezier in een enorme plas sop lag te spetteren. Het enige wat ik kon uitbrengen was de naam van mijn man, en die kon niets anders uitbrengen dan: “Oh… oh… oh……” Zelfs mijn inmiddels vertrouwde mantra “is goed voor de weerstand” hielp in deze situatie niet. Maar toch… toen ik Luca’s gezichtje zag, die nóg blijer werd toen hij papa en mama opmerkte, kon ik een enorme grijns niet onderdrukken. Hoe moet ik deze jongen nou ooit gaan opvoeden?
Patricia is de moeder van Luca (geboren 26 februari 2012)