Sinds ik moeder ben, vervagen ongemerkt bepaalde – degelijke – grenzen. Eigenlijk begon deze tendens al tijdens de bevalling van Max. Zo herinner ik mij nog dat ik wijdbeens op de verloskamer lag te wachten vlak nadat Max geboren was en een verpleegkundige mij vroeg of ze soms een dekentje voor mij op kon halen. Ik keek haar bevreemd aan. Een dekentje? Veelbetekenend richt zij haar blik even op mijn gespreide benen. Ik was mij niet eens bewust van mijn meer dan vrijpostige pose en nam haar aanbod dan ook dankbaar aan.
Toen Max nog een kleine baby was, had hij af en toe last van zogenaamde spuitluiers. Vooral tijdens het doorkomen van een tandje, kon de inhoud van zijn luier buitensporige vormen aannemen. De ontlasting zat dan niet alleen in zijn luier. Nee, het gehele rompje (en met een beetje pech zelfs zijn nek, beentjes en armpjes) was op die momenten besmeurd met de inhoud van de luier. Ik draaide mijn hand er niet voor om, zag een grens vervagen en verschoonde hem bijna met plezier. Hier had je eerder toch niet aan moeten denken?
Als hij een flesje melk gedronken had, gebeurde het wel eens dat deze voeding een beetje zwaar op zijn maagje lag. Gevolg: projectielbraken. Alsof een tuinslang vanuit de keel werd aangezet en de gehele omgeving rondom Max kon meegenieten van de restjes van dit heerlijke flesje melk. Maar ook dit vond ik geen enkel probleem, en met een vrolijke lach op mijn gezicht pakte ik een emmer met sop en dweilde met liefde de hele kamer.
Nu Max wat groter is, zijn de “grensproblemen” van een ander kaliber. Als Max verkouden is bijvoorbeeld, dan vergeet hij soms om tijdig zijn neus te snuiten. Als hij dan niest, komt de volledige inhoud van zijn neus te voorschijn en hangt en bungelt dat ergens onder zijn kin. Met zijn gezicht vooruit komt hij de keuken in rennen om te vragen om een doekje. Het komt een enkele keer voor dat dit te lang duurt naar zijn zin en dan pakt hij snel de handdoek. Dit heb ik niet altijd in de gaten, dus word ik wel eens onaangenaam verrast als ik even later mijn handen af wil drogen.
Laatst liep ik op het schoolplein met Max naast mij. Blijkbaar heeft hij jeuk aan zijn bips want hij loopt ongegeneerd krabbend aan zijn achterste. Ik vraag hem vriendelijk zich even netjes te gedragen, onderwijl grappend tegen een andere ouder dat dit op deze leeftijd nog allemaal is toegestaan en dat bepaalde grenzen overschreden zouden worden wanneer we dat allemaal maar zo zouden doen. Max blijft kriebel houden en gaat nog een stapje verder door zijn hand achter zijn broek te stoppen om zo het probleem op te lossen. Opeens roept Max mij en ik kijk om in een blij gezicht. Jubelend laat hij mij weten: “Mama, kijk eens wat ik aan mijn vinger heb? Poep!” Daarmee bij mij een bepaalde grens ruim overschrijdend.
Laura is de moeder van Max (5)