IK BEN KAI!
Ik woon samen met mijn mama in een huis in zeeland, heel gezellig maar niet heel gewoon. Ik ben een anderskind. En bijzonder wonderkind. Ik zie en beleef de dingen vaak anders dan gewoon, en soms ook heel gewoon als ieder ander. Ik heb autisme en heb moeite met praten en ook vind ik het erg lastig om te begrijpen hoe dingen sociaal in elkaar zitten. Dit heeft grappige en ook veel moeilijke kanten. Het is namelijk zo dat ik de wereld niet altijd begrijp en de wereld begrijpt mij heel vaak niet.
Mijn interesse is niet standaard, zo kan ik heel blij worden van schuifdeuren, van die deuren die automatisch open gaan als je ervoor gaat staan. Ik kan daar helemaal geobsedeerd door raken en vergeet alles om mij heen. Dan ga ik midden in de supermarkt voor die deuren liggen genieten van het open en dicht schuiven en het bijbehorende gezoem. Daar word ik helemaal gelukkig van. Ik heb dan geen oog voor het winkelend publiek dat om mij heen schuifelt, dat mij met vreemde blikken bekijkt.
Mijn autisme is onzichtbaar aan de buitenkant. Ik zie er heel gewoon uit, een flinke jongen van acht jaar, donkerblond haar en grijsblauwe ogen. Mijn gedrag verraad mijn autisme en voor wie goed kijkt is het ook te zien in mijn oogopslag. Ik kan heel goed met een omweggetje dingen om mij heen observeren. Als ik blij en vrolijk ben fladder ik met mijn handen en spring op en neer met een kreet hier en daar.
Als ik iets niet wil ga ik wel eens op de grond liggen gillen. Gelukkig komt dat niet meer zo heel vaak voor, maar als ik het doe maakt het mij niet uit waar ik ben. In de winkel, op de stoep, in het ziekenhuis. Ik heb moeite met het uiten van emoties en doe het op een ongebruikelijke manier. Mijn papa woont in dezelfde stad als mijn mama en ik en komt twee keer in de week op visite. Ik heb een grote zus die in juni gaat trouwen. Niet echt standaard allemaal, maar nooit saai.
Elke dag is opnieuw een uitdaging voor mama en mij, we zijn hard aan werk om mijn communicatie te verbeteren. het kan heel frustrerend zijn als je iets wil zeggen en het niet kan. Ik kan wel een paar woorden zeggen, daar ben ik mee begonnen toen ik zeven en een half jaar was. Maar het blijft erg moeilijk om duidelijk te maken wat ik bedoel.
Gelukkig heeft mijn mama engelen geduld en begrijpt het grootste gedeelte wel van wat ik wil melden. Buiten praat ik niet. Waarom? Gewoon daarom, buiten de deur is mijn autisme veel groter dan binnen in huis. Thuis is mijn veilige omgeving, daar voel ik me het best want daar zijn dingen voorspelbaar. Elke dag is een avontuur, met overwinningen en hier en daar een tegenslag.
Ik ben Kai en ik heb autisme. Autisme is niet wie ik ben. het is iets wat ik heb en waar mijn omgeving en ik mee moet leren omgaan. Er zijn negatieve kanten, maar wij zien kijken vooral naar de positieve kanten. Anders is ook leuk.