Niemand heeft me ooit gewaarschuwd dat opvoeden zo’n pijn kan doen: pijn als ik een klasgenootje van mijn dochter hoor zeggen:’Weet je waarom Anton jou niet uit heeft genodigd voor zijn feestje? Omdat hij jou niet zo leuk vindt.”Au au au” doet mijn hart, terwijl ik weet dat mijn dochter Anton ook nooit zou vragen.
Of als drie vriendinnetjes van mijn dochter samen weglopen:’Wij gaan samen spelen”.”Au au au” doet het weer. Maar mijn dochter is veel te druk met de lolly die ze net heeft gehad en heeft het niet eens door.
Of als ik haar een keer ’s avonds vraag of ze nog is gaan spelen: “Nee, niemand vroeg me”. Je snapt het al: “au, au, au”. Terwijl ze zelf ook niemand heeft gevraagd en het heerlijk vond om met oma mee te gaan die altijd oppast die dag. Net zoals andere moeders je niet waarschuwen hoeveel pijn een bevalling werkelijk doet en dat je leven voorgoed verandert met een kind, zo seinen we elkaar ook niet in over dit leed en hoe hier mee om te gaan.
Gelukkig zie ik er andere moeders ook mee worstelen: “O, gaat jouw dochter naar dat partijtje, daar is Veronique niet voor uitgenodigd.”. Het lijkt alsof mijn eigen jeugd weer terug komt en ik zelf weer dat kleine meisje bent: die het erg naar haar zin heeft, maar ook met teleurstellingen om moet leren gaan. Zou dat het dan zijn? Onverwerkt leed van mezelf? Of is het, omdat ik het allerbeste wil voor mijn kind en ik haar het liefst tegen al het wereldleed bescherm? Net als alle andere moeders? Maar als ik wil dat zij opgroeit tot een zelfbewuste vrouw, die haar eigen keuzes maakt, moet ik haar juist leren omgaan met dit soort situaties. Loslaten dus!En dit gaat gelukkig steeds beter…. pff het einde van haar eerste schooljaar is bijna in zicht en ik, ik ben bijna gewend!
Helen is opvoedadviseur en de moeder van Marisha (4 jaar) en Mateo (1 jaar)