‘Moet ik dat ook nog doen?’ Sem van zeven jaar vraagt zich af waarom hij zoveel moet doen in huis. En dan heeft hij het alleen maar over tanden poetsen…..’Ja Sem, als je achttien bent dan mag je zelf weten wat je doet.’ Ik vertel hem dat hij dan misschien wel op zichzelf gaat wonen en dan ook zijn was en eten zelf moet regelen. Natuurlijk besef ik mij dat zo’n verhaal totaal geen indruk zal maken op mijn zoon. Alsof je je daar nu mee bezig gaat houden op die leeftijd….
Maar terwijl we druk in de badkamer bezig zijn heeft hij ineens iets heel handigs bedacht. ‘Dan vraag ik gewoon aan iemand of hij dat voor mij wilt doen’. Dus jij regelt een vriendin of vriend, vraag ik hem lachend. ‘Nee, ik ga dan in het bejaardenhuis wonen.’ Oké, hier is duidelijk over nagedacht.
Hij ziet het ook al helemaal voor zich. Tikkertje spelen bijvoorbeeld wordt hartstikke leuk, want die bejaarden lopen natuurlijk ontzettend langzaam. Ik doe nog een poging om te vertellen dat die mensen juist daar zijn gaan wonen omdat ze niet meer goed voor zichzelf kunnen zorgen, maar Sem is vastbesloten. Het wordt het bejaardenhuis in plaats van het studentenhuis. Handig toch.
Ondertussen denk ik aan mijn omaatje van negentig die zwaar dement in een verzorgingshuis woont. Die oma die alles vergeet, zoals mijn zonen haar noemen. Laatst waren we er even en Tim, mijn jongste, moest ineens weer denken aan mijn andere oma, die vorig jaar is overleden. Ze waren allebei mee geweest naar de crematie en ik heb toen vooral met Sem er veel over gepraat. Geweldig hoe een kind van vijf en half jaar over de dood nadenkt en hoe hij mij heeft geholpen om het te verwerken. Alleen al door erover te praten en door de vragen die hij stelde.
Tim was toen pas drie jaar en aan hem hadden we verteld dat oma naar de sterren was. ‘Oma niet meer praten, jij haar missen’, had dat kleine mannetje gezegd. Door het zien van mijn demente oma kwamen er bij hem herinneringen boven van de andere oma, die van de snoepjes en koekjes, zoals Tim haar noemt. Nu is hij al bijna twee weken lang iedere avond als hij gaat slapen een beetje verdrietig. De eerste avonden waren het echte dikke tranen, de laatste dagen vraag ik mij af of het echt is of gewoon een goede manier om het slapen nog even uit te stellen…. Ik geef hem een extra knuffel en zeg hem dat hij best verdrietig mag zijn. Maar na de zoveelste avond vertel ik hem ook erbij dat oma het ook altijd wel belangrijk vond dat je goed gaat slapen…..Tja, ik moet toch wat.
Als ik Sem nog even welterusten zeg, lachen we nog even na over zijn geniale plan. Ik geef hem een dikke knuffel. Bejaardenhuis of studentenhuis, ik hoop in ieder geval dat het nog lang zal duren. Voorlopig doe ik dus die was en zorgen mijn man en ik voor het eten. Handig toch.
Marjolein is de moeder van Sem (7) en Tim (4)