blikje telefoon

Het consternatiebureau

Gastblogger Gezin

Het consternatiebureau. Zo wordt het consultatiebureau in de volksmond ook wel genoemd. Met die ‘schrijffout’ in mijn achterhoofd, bezoek ik al zo’n 2,5 jaar met enige regelmaat de deskundigen die aan de hand van grafiekjes beoordelen of mijn kinderen zich gemiddeld ontwikkelen.

Nu ben ik iemand die altijd zelf wil ontdekken hoe mensen zijn, en daarbij probeert niet af te gaan op verhalen van anderen. Die eigenschap levert mij eigenlijk altijd alleen maar voordeel op. En in die optiek heb ik inmiddels een eigen kijk ontwikkeld op consultatiebureaumensen en ben ik tot de ontdekking gekomen dat het A)  ménsen zijn, geen beulen die je tegenkomt in het type films waar ik sinds ik moeder ben, niet meer tegen kan en B) ze echt wel het beste met mij en mijn kinderen voor hebben en niet moeilijk doen om niks.

Zo drukten ze mij een vel goedkope (maar dat terzijde) keukenrol in mijn handen toen ik met grote, snikkende uithalen (en – té erg – ook met zo’n snotterbel die uit mijn neus ontsproot, ik weet zeker dat die arts zich mij alleen al daarom voor altijd blijft herinneren) mijn verhaal deed over mijn twaalf weken oude zoontje dat toch wel heel erg onrustig was. En dat niet alleen, ze namen me nog zonder enige tegensputtering serieus ook en stuurden ons door naar het ziekenhuis waar koemelkallergie werd geconstateerd. Ze vertelden mij over hun eigen kinderen en dat het inderdaad vre-se-lijk frustrerend is als ze alle etenswaar die van een plant afkomt pertinent weigeren (en dat een boterham met kaas ook voedzaam is). Ze stelden me gerust toen ik me hardop afvroeg of het wel normaal was dat mijn kind met achttien maanden alleen nog maar over zijn peuterbilletjes schoof.

Ze boden me ook videotraining aan, precies op het moment dat mijn zoon zich na een fles warme dieetmelk als een tevreden baby koesterde in mijn armholletje, maar mijn zelfvertrouwen in het moederschap samen met zakken vol diarreeluiers door een vuilnisman in de vuilniswagen werd gekieperd.

Ja, en kijk, die prikjes die zíjn gewoon vreselijk. Wat is er nou nog erger dan je kind in de houdgreep te moeten nemen terwijl een consultatiebureau-arts in elk beentje, de  helft zo dun als je eigen pols, een naald steekt die er in jouw ogen uit ziet als een satéprikker? Eerlijk is eerlijk, ik krijg op zulke momenten ook visioenen van studentjes die vanwege bezuinigingen zonder diploma op die artsenstoel zijn gekwakt, van kwijlende en naar zweet stinkende monsters met vampiertrekjes die het voorzien hebben op mijn eigen vlees en bloed.
Maar die consternatie, die is er maar een fractie van een seconde en wordt altijd precies op het juiste moment wreed aan de kant geduwd door een door merg en been schreeuwend hulpeloos mensje dat niets liever wil dan te worden getroost door mama.
En dat lukt dan ook nog (dáhááág, onzekerheid!).

Dus voor mij is het gewoon een consultatiebureau, voor een check-up zonder consternatie.
En ja, misschien moet je bij sommige adviezen ‘ja en amen’ zeggen en lekker puberachtig denken ‘boeiuh’!
Als we met z’n allen maar goed onthouden dat wíj de moeders zijn en wij in de meeste gevallen nog altijd het beste weten wat goed is voor onze mini-me’s.

Suzanne is de moeder van Laurens (2) en Mirthe (1)