Ik hou van mijn tandarts. Ik denk niet dat er veel hippe mama’s zijn die me dat na zullen zeggen, maar als je klaar bent met lezen, zul je begrijpen waarom.
Ik had eerst een andere tandarts. Daar had ik niet zo veel mee. Ja, ik vond hem wel aardig, maar dat was het wel. Hij priegelde altijd wat met haakjes als ik bij hem was, maakte soms een fotootje en stuurde me dan weer weg met de woorden dat ik een prachtig gebit had. Ik geloofde hem nooit zo. Bij mijn ouders vielen de vullingen er namelijk regelmatig uit. Ik had dus mijn vraagtekens bij zijn deskundigheid, maar ik vond het nooit discutabel genoeg om over te stappen naar een andere tandarts. Dat veranderde toen mijn zoon een gaatje bleek te hebben. Nou, ja, ‘gaatje’… Zeg maar ‘gat’. Zorgvuldig inspecteerde ik het eindresultaat nadat het gat gevuld was, maar natuurlijk kon ik niets zorgwekkends zien. Ik ben immers geen expert.
Toen mijn zoon na een aantal weken begon te klagen over pijn in zijn kies en we een grote, dikke ontsteking in zijn tandvlees zagen verschijnen, wisten we dat het tijd was om een andere tandarts te zoeken. Deze beste man zou nooit meer in onze monden mogen kijken!
Ik belde mijn vriendin, die gezegend is met een tandartsenfobie. Als het woord ‘tandarts’ viel, trok ze normaal gesproken altijd wit weg en begon ze te hyperventileren alsof ze net te horen had gekregen dat ze ter plekke, zonder verdoving, een zenuwbehandeling moest ondergaan. Maar dat was sinds kort verleden tijd, want ze had een andere tandarts gevonden. Een traumatandarts, en ze vond hem geweldig! Ik wilde hem ook.
Ik belde de praktijk en legde in het kort uit waarom ik een andere tandarts zocht. Bij het horen van de naam van onze huidige tandarts én de naam van mijn vriendin, mochten we direct komen. Dus toog ik met mijn zoontje, die koortsig was van de ontsteking, voor de eerste keer naar de traumapraktijk.
Die eerste kennismaking was niet prettig. Die was zelfs behoorlijk traumatisch. De tandarts wierp een korte blik in de mond van mijn zoon en zei: “Ja, die moet eruit!” Twee seconden later stak hij een dikke naald in het tandvlees van het arme kind en ik zat trillend op een krukje naast de tandartsstoel. Zonder verdere mededelingen werden we naar de wachtkamer gedirigeerd, waar we moesten wachten totdat de verdoving ingewerkt was. Tien minuten later stonden we buiten. Mama met tranen in haar ogen, zoon apetrots en verlost van de pijn met zijn kies in een doorzichtig doosje.
Ik besloot het eerste bezoek te verdringen en de tandarts een kans te geven. En wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan!
We gingen voor de eerste keer op controle. Uiteraard waren de kinderen als eerste aan de beurt. Al snel werd me duidelijk dat mijn vorige tandarts er één uit het jaar nul was. Een fluorgebitje? Uit de tijd! Ik weet niet wat hij allemaal deed, maar ik begreep dat de tanden van mijn kinderen na dit bezoek nóg meer beschermd waren tegen aanvallen van vervelende bacteriën. Maar, o jee: mijn dochter lag in de stoel en trok wit weg. Tja, een foutje in de fabricage: mijn dochter heeft de neiging om flauw te vallen als ze misselijk wordt. “Maar dan valt ze niet gewoon flauw, ze trekt dan ook met haar armen en benen en zo. Eigenlijk doet ze dan een persiflage op Linda Blair uit de Exorcist! Ken je die film?” vroeg ik aan de tandarts, terwijl ik mijn dochter omhooghield om ervoor te zorgen dat ze bij bewustzijn zou blijven. “O, lijkt me eigenlijk wel lachen.” antwoordde de tandarts. “Gaat ze dan ook met haar hoofd draaien en projectielbraken en zo? Leuk voor op YouTube!” Een tandarts met humor. Geweldig!
Ik was aan de beurt. “Je hebt een geweldig gebit.” zei hij, terwijl hij met zijn vingers in mijn mond wroette. “Alleen wat aanslag en tandsteen, dat gaan we zo weghalen.” Terwijl hij zijn instrumenten klaarlegde, vroeg ik: “Kan ik zelf ook nog wat doen tegen die aanslag?” “Ja, poetsen met Paradontax. En geen rode wijn, geen koffie en niet roken.”
Ik lachte hardop. “Haha! Een tandarts met humor, daar hou ik van!” Ik hoorde iemand gniffelen in de hoek van de ruimte. “Nou, daar hoef je tegen mijn moeder niet over te beginnen, hoor!” zei mijn zoon. Wat een inzicht. En dat op die leeftijd. Mijn stoel werd in ligstand gezet zodat mijn gebit schoongemaakt kon worden. Deze tandarts gebruikte geen haakjes. Nee, hij gebruikte een uiterst geavanceerd apparaat om mijn tanden schoon te maken. Het was een grondige schoonmaakbeurt. Maar het was niet vervelend, integendeel. Ik vermaakte me prima, want boven de tandartsstoel hing een flatscreen waar de dvd van Earth op afgespeeld werd.
“Eén ding nog.” zei de tandarts toen ik klaar was en opstond uit de stoel. “Je kan beter wel stoppen met roken. Want anders heb je als je vijfendertig bent echt last van terugtrekkend tandvlees.” Verbluft keek ik hem aan. “Hoe oud denk je dat ik ben?” Langzaam draaide hij zijn hoofd naar de computer om mijn geboortedatum op te zoeken. En toen draaide hij zijn hoofd weer terug en glimlachte hij terwijl hij zijn schouders ophaalde.
En daarom, hippe mama’s, daarom hou ik van mijn tandarts.
Jet is de moeder van Antonie (9) en Josefien (7)