Ik heb moeite met praten. Het is voor mij erg moeilijk om te vertellen met woorden wat ik wil. Ik begon pas gericht woorden uit te spreken toen ik 7 jaar was. Het is onnodig te vertellen dat mijn mama smolt toen ik de eerste keer ‘mama’ zei…
Ik heb een pec map met allemaal plaatjes waar ik zinnen me kan maken. Het doel is nu dat ik ze ook voorlees. Lezen kan ik wel gelukkig. De woorden komen echter meestal niet op de juiste manier mijn mond uit. Mama kan het wel verstaan. ‘Mie’ is negen bijvoorbeeld. Wat het dan weer lastig maakt is dat ‘mie’ ook zeven betekent bij mij.
Ik leer met behulp van de pecs zinnen te maken die beginnen met de woorden ik wil…. zodat ik ook voor andere mensen te begrijpen ben.
Buiten praat ik minder als thuis. Thuis ben ik op mijn best, daar voel ik me het veiligst. Soms wil ik buiten ook wel eens praten, maar meestal blijft dat beperkt tot een ‘ma’ wat dan NEE betekent. Als ik ja bedoel glimlach ik. Als ik lekker in mijn vel zit, ben ik wat spraakzamer, zoals laatst. We gingen fijn wandelen en waren duifjes wezen vangen op de markt. Op de terugweg komen we altijd langs een friet en ijs tentje. Een straat van te voren was ik al flink aan het oefenen geslagen. Mama had gevraagd of ik ijs wou en ja dat wou ik en ik produceerde mijn allerliefste glimlach.
‘Ik wil ijs’ zei mama . Ik probeerde het na te zeggen en ik zei ‘ik wil zwijn’ (mijn lievelingsboek) daar zit ook een ij en een s-klank in. ‘IJs’ zei mama . ‘IJs’ herhaalde ik. ‘Goed zo!’ riep mijn moeder en maakte een dansje, omdat ik zo knap ijs zei. ‘IK WIL IJS’ herhaalde ik en sloeg toen aan het oefenen. ‘Ik wil ijs, ik wil ijs, ik wil ijs’ de hele straat door. De ijskraam kwam in zicht. ‘Ik wil ijs’ riep ik harder, bij de friet- en ijskraam aangekomen was ik helemaal stil ik zei niks. ik had zo hard geoefend dat de woorden op waren. Ik kon niks meer zeggen, maar omdat ik zo knap had geoefend kreeg ik een extra groot ijs. De patatman deed er erg zijn best op. jammer dat het ijsje zo groot en zo was dat het te zwaar was voor het horentje waar het op maakt was, en na een hap of twee brak het horentje af en viel de bovenkant van mijn ijsje plof op de grond……
Ik kreeg spontaan de slappe lach. Zo erg dat ik er de hik van kreeg. We gingen terug om een nieuw ijsje te halen en die brak niet af. Ik had het niet echt erg gevonden als die ook afbrak want het was zo grappig!
Ik ben Kai van 8 jaar en heb autisme