“Mam, ik moet over een paar weken een spreekbeurt doen.”
“Waar ga je het over doen?” vroeg ik nieuwsgierig.
“Over wapens.” zei mijn zoontje beslist.
Gealarmeerd vloog ik overeind.
“O, nee! Dat gaat dus echt niet gebeuren!” Ik zag aan het gezicht van mijn kind dat hij mijn reactie niet begreep. “Wapens zijn vervelende dingen, je kunt er mensen mee doodmaken of pijn doen, er is niets leuks aan wapens! Bovendien vindt de juf het ook vast niet goed.”
Ik ben geen pacifist, ik ben van mening dat geweld heel soms te rechtvaardigen is. Maar als het niet strikt noodzakelijk en voor je eigen verdediging is, gebruik je geen geweld. Punt. Het gebruik van wapens vind ik al helemaal niet nodig en ik houd ook niet agressiviteit.
We hebben het dus altijd ontmoedigd: voor ons kind geen gewelddadige spelletjes, geen speelgoedpistolen (ook niet als ze overduidelijk nep waren) en geen soldatenspeelgoed. Wij waren toen nog in de overtuiging dat je als opvoeder een grote invloed hebt op het gedrag en de keuzes van je kind. Maar het verbod hielp niet, misschien werkte het zelfs wel averechts. Want, hoe klein hij ook was, hij bouwde van zijn duplo-blokken een pistool en rende daarmee door het huis: “Pief paf! Jij bent dood!”
Als hij op straat een takje vond, deed dat ook meteen dienst als pistool. En op internet vond hij tientallen spelletjes waarbij geschoten moest worden. In groep 5 kreeg hij een vriendje, Mick. Mick is het vrolijkste kind dat ik ooit heb gezien. En het beleefdste kind, hij spreekt altijd met twee woorden. Ik was al snel dol op hem. Ik was dan ook geschokt toen ik hoorde dat mijn kind Call of Duty speelde als hij bij hem was, het meest waarheidsgetrouwe oorlogsspel ooit en achttienplus. Later begreep ik dat Mick’s vader bij de landmacht zit. Dat verklaarde veel, zo niet alles.
We realiseerden ons toen: oorlogje spelen en een fascinatie voor wapens hoort blijkbaar bij het ‘jongen zijn’. Dus besloten we met onze zoon te gaan praten over het verschil tussen spel en de werkelijkheid. We schaften zelf het spel Call of Duty aan, praatten met hem over de Tweede Wereldoorlog en keken de film Oorlogswinter samen met hem.
“Ik weet dat oorlog in het echt helemaal niet leuk is, mam!” zei hij op een dag zuchtend. Ik dacht op dat moment dat de boodschap doorgedrongen was, maar na de mededeling over zijn spreekbeurt was ik er niet meer zo zeker van. Maar hij kon zeuren en drammen: een spreekbeurt over wapens, ik ging gewoon niet akkoord! Samen met hem zocht ik naar een ander onderwerp en al snel waren we eruit.
“Ik ga het over de Romeinen doen!” zei hij opgetogen. Ik haalde opgelucht adem. Dat vond ik nog eens een interessant en leerzaam onderwerp. Ik was blij dat ik hem zo snel had weten te overtuigen, dat ging bij hem ook wel eens anders. Meestal was hij niet zo makkelijk. Hij ging aan het werk en hij deed het dit keer helemaal zelf. Hij zocht op internet naar informatie, tikte het in, zocht plaatjes erbij, mama was alleen nog nodig om alles in een mooi Powerpointjasje te gieten. “Maar dat doen we later wel, je hoort het wel als ik klaar ben.” zei hij. Ik was trots op hem en liet hem zijn gang gaan.
Op een dag gingen we er samen voor zitten. “Kom maar op met die spreekbeurt, we gaan samen een mooie presentatie maken!” Hij schoof een paar A4-tjes voor mijn neus en zocht in de computer het mapje op waar de afbeeldingen in opgeslagen waren. Het eerste stukje ging over de herkomst van de Romeinen. Dat had hij heel beeldend opgeschreven, al lezende zwol mijn schrijvershart van trots. Ik sloeg vol verwachting de pagina om. De Romeinen moesten ook veel oorlog voeren tegen andere volken. De wapens die ze daarbij gebruikten waren bijvoorbeeld een kruisboog, de ballista en een stormram. Daar zie je zo plaatjes van, en dan zal ik ook uitleggen hoe ze werkten.
Ik zuchtte diep en staarde naar het A4-tje dat helemaal volstond met uitleg over de wapens van de Romeinen. Op een slinkse manier had hij toch zijn zin gekregen, hier kon ik niet tegenop. Ik gaf me over…
Jet is de moeder van Antonie (9) en Josefien (7)