Volgend schooljaar zal het allemaal anders worden. Niet alleen voor de kinderen, maar zeker ook voor ons, papa en mama. De laatste vier jaar hebben we namelijk te maken gehad met de fijnste juf die er op aarde bestaat: juf Els.
Toen mijn zoontje Antonie van de kleuterklas overging naar groep drie, hoorden we voor het eerst over juf Els.
Ik had haar natuurlijk wel eens gezien: klein, van tijd tot tijd een strenge blik én een klaterende lach. Ik wist niet zo goed wat ik van haar moest denken.
“Dat is een pittige, hoor!” vertelde een moeder me.
Dat kon nog spannend worden, ik ben zelf namelijk ook niet altijd even makkelijk. Maar al snel bleek dat pittige tantes het heel goed kunnen vinden met andere pittige tantes.
Mijn zoontje was op die leeftijd een behoorlijke uitdaging: hij was een onverbeterlijke chaoot, behoorlijk pienter, scherp van tong en een meester in het bespelen van anderen om zijn zin te krijgen. Maar zonder dat mijn zoontje het merkte, nam Juf Els de regie over en in een mum van tijd was hij als was in haar handen.
Toen we een emotionele tijd doormaakten, was juf Els er voor ons. Ik zal haar altijd dankbaar zijn voor haar betrokkenheid toen Antonie’s opa overleed. De school speelde daar ongevraagd en perfect op in: het gedrag van onze kinderen werd nauwlettend in de gaten gehouden, verdriet kreeg alle ruimte en op de dag van de crematie week juf Els geen moment van de zijde van haar pupil.
Die toewijding vonden wij heel bijzonder.
Ze heeft nog iets heel bijzonders: een enorme schoenentic.
Op een dag viel het me ineens op dat juf Els altijd andere schoenen aanhad, perfect passend bij haar outfit en soms voorzien van ontzagwekkende hakken. De vergelijking met Imelda Marcos is natuurlijk snel gemaakt en zeker niet overdreven. Ik vond het geweldig om ’s ochtends haar schoenen even te bewonderen.
Na twee jaar moest Antonie afscheid nemen van zijn lieve juffie. Hij was dol op haar en ging altijd met plezier naar school. Gelukkig kwam mijn dochter Josefien bij haar in de klas. We waren nog nooit eerder zo blij met de klassenindeling. Heerlijk, nog twee jaar juf Els!
Ook met Josefien lieten we geen ‘standaardkind’ achter in haar klas. Ons dametje wilde nog wel eens gestrekt gaan, zonder dat zij dat zelf aan zag komen. Dat heeft ooit eens gezorgd voor aardige verwondingen aan haar gezicht. Daarom vond ik het soms moeilijk om haar los te laten. Toch liet ik haar altijd met een gerust hart achter op school: ik wist dat juf Els geen enkel risico zou nemen, zij zou Josefien in de gaten houden als een zwaan haar jongen. Ook voor die goede zorgen zijn wij haar dankbaar.
Op het moment dat ik dit schrijf, zijn er nog een paar schoolweken te gaan. Antonie gaat naar groep 7 en Josefien naar groep 5. Over een paar weken moet dit gezin definitief afscheid nemen van Juf Els en dat vinden we erg jammer. We hebben alle vertrouwen in de andere juffen en meesters op school, maar we hebben nu eenmaal een bijzondere band opgebouwd met haar. Ze is een onderdeel van onze gezinsgeschiedenis.
Maar: er is nog een sprankje hoop voor ons! Juf Els doet nu namelijk al een aantal jaar groep 3/4, het zou kunnen dat ze het tijd vindt voor iets anders. Dus misschien, heel misschien, wordt juf Els wel de nieuwe juf van groep 7, dat zou echt geweldig zijn! En zo niet: dan wip ik gewoon af en toe nog even aan bij haar lokaal om haar schoenen te checken…
Jet is de moeder van Antonie (9) en Josefien (7)