Kijken, kijken en lachen

Kim Gezin

Alle kleine kinderen doen het: ongegeneerd staren naar andere mensen. Veri doet dit ook en heeft het staren tot een ware kunst verheven. Maar ze staart niet alleen, nee ze lacht er ook bij. En ze blijft dit starend lachen volhouden tot het object van haar aandacht terug lacht. Meestal hoeft ze hier niet heel veel moeite voor te doen. Ze maakt oogcontact, krult haar lippen en binnen een aantal seconden is het raak en krijgt ze een grote lach terug. Zodra de lach binnen is, verschijnt er een voldane grijns op het gezicht van mijn meisje en kijkt ze me aan alsof ze wil zeggen “Missie weer volbracht, mam!”.

Soms moet ze echter iets meer haar best doen om een lach terug te krijgen. Zoals afgelopen week tijdens onze vakantie in Frankrijk. De Amerikaanse toeristen waren een makkie voor haar. Die liepen over van enthousiasme over “the little gorgeous girl from Holland”. En voor een lach van de Japanse toeristen hoefde ze helemaal geen moeite te doen, er was zelfs een groep die met haar op de foto wilde. Nee, de Franse obers en serveersters, die waren de uitdaging. Zo aan het einde van het zomerseizoen was het duidelijk dat de drukte zijn sporen bij hen had nagelaten en dat de vermoeidheid was toegeslagen. Weinig geduld met de in het gebrekkig Frans sprekende toeristen en chagrijnige gezichten waren het gevolg. Perfecte prooien voor Veri dus! Menu brengen, bestelling opnemen, drankjes serveren…allemaal contactmomenten waarop zij haar trucjes uithaalde. En vaak lukte het haar wel om bij het brengen van het hoofdgerecht al wel een eerste lach ontlokt te hebben.

Maar zo niet op onze laatste avond in Frankrijk. Om de vakantie mooi af te sluiten gingen we met zijn drieën uit eten in het plaatselijk chateau dat nog iets chiquer bleek te zijn dan we al hadden verwacht.  Naast een 7-gangen menu hoorde daar ook serveersters bij met formeel gedrag en uitgestreken gezichten. Kortom, er werd weinig gelachen. En dat was maar goed ook, want nu had Veri wat te doen tijdens onze lange zit. Toegegeven, de serveerster van onze tafel hield het lang vol om haar gezicht in de strakke plooi te houden. Maar toen Veri tussen de laatste gangen door aan de hand van haar vader met kleine wankele pasjes en een triomfantelijke blik naar de serveerster een rondje om onze tafel liep, ja toen was zelfs zij om en beloonde ze Veri met een brede glimlach. En Veri? Die lachte terug met haar allergrootste lach. Missie volbracht.

Kim is de moeder Veri (1)