Max loopt wat ontwikkeling betreft iets achter op de regels volgens “Het Boekje”. Hij is een zogenaamde laatbloeier. Qua lengte en gewicht ligt hij ruim voor op schema, maar de ontwikkeling op het motorische vlak laat hier en daar nog wat te wensen over. Althans: volgens de algemene richtlijnen. Maar in hoeverre moet je die richtlijnen volgen? En wanneer spreek je bijvoorbeeld van zorgeloos, gemakkelijk gedrag en wanneer van een laatbloeier?
Werd ik voorheen door het consultatiebureau op de vingers getikt wanneer de weegstoel een gewicht aangaf dat boven de gewenste curve uitkwam, nu krijg ik een waarschuwend wijsvingertje wanneer Max niet zo hoog springt als de gemiddelde atleet op deze leeftijd of niet zo soepel beweegt als hij “behoort” te doen. Kleuren moet binnen de lijntjes, met hier en daar een oogluikend toegestane afwijking, maar daar moet het dan bij blijven. Ook wat spraakontwikkeling betreft wordt hij geacht te voldoen aan bepaalde maatstaven. En zodoende kwamen wij terecht bij zowel logopedie, fysiotherapie als ergotherapie.
Op zich geen probleem, want deze vormen van extra zorg kunnen nooit geen kwaad naar mijn mening. Prettige bijkomstigheid is dat Max fluitend naar al deze afspraken toe gaat. Met elke juf klikt het goed en hij laat zich telkens van zijn beste kant zien. Zijn inspanning en enthousiasme krijgen in dit geval een dikke tien, ruim boven de gemiddelde normstelling.
De week is hierdoor bij ons drukbezet. Alle afspraken beslaan in de regel een half uur, fysiotherapie en ergotherapie soms wel drie kwartier. Gelukkig zijn deze laatste twee na elkaar te plannen, zodat slechts één middag gebroken is. Daarnaast gaat Max naar zwemles en wil hij ook af en toe met een vriendje spelen. Kortom: een druk baasje, onze Max. Ik denk zelfs dat dit alles boven de doorsnee curve valt wat betreft tijdsbesteding, maar dit terzijde.
Vandaag was het weer tijd voor ergo- en fysiotherapie. Vanwege een opmerkelijke vooruitgang in Max zijn fijne motoriek, hebben wij besloten voorlopig met ergotherapie te stoppen. In elk geval tot na de grote vakantie. Daarna hadden we drie kwartier fysiotherapie. De therapeute had een leuk en speels parcours uitgezet, Max had het helemaal naar zijn zin. Toen hij het erg warm kreeg, geheel conform de geldende graadmeter, besloot hij zijn trui uit te trekken. “Mama, wil je mij even helpen?” Ik had deze vraag al verwacht, want met aan- en uitkleden heeft hij moeite. Maar zo is het natuurlijk ook wel erg gemakkelijk: mama helpt uiteindelijk toch altijd wel!
Toen hij daarna moest schommelen, vroeg Max gelijk of hij niet geduwd kon worden. Nou ja! Meneer wil dus geduwd worden. Er werd een paar keer voorgedaan hoe hij moet schommelen – benen naar voren, benen naar achteren – en na flink oefenen had hij het uiteindelijk onder de knie en schommelde hij, helemaal naar behoren.
En daarom vraag ik mij dus af: in hoeverre kunnen we het in deze hebben over een laatbloeier en wanneer vertoont Max, volgens de richtlijnen, vrij zorgeloos of gemakkelijk gedrag?
Laura is de moeder van Max (5)