‘Kijk uit! Doe voorzichtig! Ik zeg het niet om je te pesten, ik zeg het voor je eigen bestwil.’ Ik hoor het mezelf zeggen tegen mijn kinderen en ik hoor mijn eigen moeder. Tja. Hoe stom ik dat vroeger als kind ook vond om te horen, ik betrap mijzelf nu steeds vaker op dezelfde preken die mijn moeder toen op mij afvuurde. En ik had mij toch echt voorgenomen dat ik sommige dingen heel anders zou doen later. Dat is heus wel met enkele dingen gelukt, zoals het feit dat ik niet zo’n schoon en opgeruimd huis als mijn moeder heb. De hele dag schoonmaken is gewoon niet aan mij besteed. Stoffen? Mwah, dat doe ik met mate.
Dat schoonmaken kan ik dus wel aardig loslaten. Maar oei, mijn jongens loslaten is een dagelijkse strijd in mijn hoofd. Ik doe het wel, maar het liefst zou ik ze voor altijd in huis of tuin laten, met zo’n enkelbandje om die gaat piepen zodra ze een stap richting de buitenwereld zetten. Maar ik weet het, dat kan nou eenmaal niet. Dus ik doe mijn best en laat ze steeds wat meer vrij. Zelfstandigheid is iets wat mijn ouders ook erg belangrijk vonden en altijd hebben gestimuleerd. Ook ik wil graag dat mijn jongens zoveel mogelijk zelf kunnen en zo een groot zelfvertrouwen krijgen. Maar het gaat met vallen en opstaan.
Mijn kinderen zijn ook niet hetzelfde, dat is toch ook niet echt handig, want je moet zo als ouder steeds weer bij sturen… Mijn oudste is erg voorzichtig en verstandig. Blijft nog steeds het liefst gezellig naast me lopen, kijkt goed uit met fietsen en is keurig op tijd thuis als hij alleen op pad is geweest. Mijn jongste is een ondernemend mannetje die geen gevaar ziet en zich net zo groot wilt voelen als zijn broer. Zo fietste hij ooit op zijn fiets met zijwieltjes het park uit en was niet te stoppen. Vlak daarvoor had mijn man gezegd: ‘laat hem nou maar zelf fietsen, hij stopt heus straks wel’. Niet dus. Ik zag het drukke kruispunt en eigenlijk kon ik niet meer helder nadenken. Ik rende en rende en gelukkig sloeg Tim linksaf, het voetpad op.
Het is goed afgelopen, maar hoe vaak gaat het altijd maar net goed? Ik kan nog zo vaak zeggen dat ze uit moeten kijken met oversteken, niet met iemand mee mogen gaan, niet bij de sloot mogen komen en niet achter de bal mogen aan gaan de weg op. ‘Ja, mama, ik weet het wel.’ Ja, dat zal wel, maar weten ook al die andere mensen in hun auto’s dat ook? Letten die wel goed op? En zo word ik dus af en toe knettergek van al dat loslaten. Leuk hoor, kinderen, maar hadden ze er niet zo’n veiligheidspak bij kunnen leveren? Zo’n pak die ze voor altijd zou beschermen? Waterdicht, stootvast en krasbestendig? Lijkt mij erg handig. En ik zou het dan met alle liefde de hele dag willen schoonmaken, echt waar.
Marjolein is de moeder van Sem (7) en Tim (5)