‘Als je nog een kindje krijgt, dan wordt je buik zoooo dik, mama.’ Tim laat mij zien tot hoever mijn shirt kan uitrekken. Ik kijk hem lachend aan, maar mijn antwoord zal hem niet bevallen. ‘Lieverd, ik wil geen kindje meer.’ (en ook die buikrol niet, maar dat terzijde..) ‘Maar ik wel!’, roept mijn jongste zoon met een brede lach op zijn gezichtje. ‘Mag ik nog een broertje, please??? Dan hebben we drie jongens, mag het, mama, please, please??’ Alsof hij om een huisdier zeurt. ‘Nee, schat, kindjes huilen veel en slapen weinig.’ Sorry, ik weet het, dit geldt natuurlijk niet voor alle baby’s, maar al die jaren van weinig slaap zitten nog vers in mijn geheugen.
Dit gesprekje begon deze zaterdagochtend al heel vroeg en ik had geen idee waar Tim ineens al die vragen vandaan haalde. Hij deed nog een poging. ‘Dan mag de baby wel in mijn kamer, dan heb ik er alleen last van, maar dat vind ik heel leuk.’ Tja. Hij deed zijn best om mij over te halen, dat geef ik eerlijk toe. Goh, een derde kind in huis, geheel verzorgd door zijn broer. Het was verleidelijk, maar toch. Nee. Echt niet dus.
Respect voor iedereen met meer dan twee kinderen. Maar ik zal het niet overleven, denk ik. Tenzij ik er meteen een peuter uit zou werpen, die vanaf de eerste nacht door zou slapen, dan wil ik er nog wel voor gaan. Maar die garantie krijg je nou eenmaal niet bij dit soort bestellingen. Een verlangen naar een meisje heb ik niet, want tenslotte heb ik een geweldig nichtje en twee lieve buurmeisjes die geregeld door het gat in de heg hun weg vinden naar onze wereld. Wij houden het dus bij twee van die boefjes, die soms overigens wel voor tien tellen, maar ach, ze zijn gelukkig gezond, dus ik zal niet klagen (niet nu dan..)
Natuurlijk kijk ik stiekem uit naar het moment dat mijn vriendin/buurvrouw wel nog een derde krijgt. Heerlijk toch, zo’n kleintje in je armen, zo schattig die kleine handjes en voetjes, zo lief die eerste lachjes. En begint die ukkepuk te huilen, geef ik het gewoon snel weer terug aan zijn mama. Geweldig lijkt me dat, zo’n surrogaatbaby, waar je altijd het bonnetje van hebt en je het oneindig lang mag terugbrengen, als je het niet bevalt. Ja, ik kijk er naar uit.
Nu maar hopen dat Tim ondertussen om iets anders dan een broertje gaat zeuren. Gelukkig hebben we net een Nintendo Wii aangeschaft. Het zeuren kan dus beginnen. En ik ben al druk bezig met Wii sports. Tennis, golf, bowlen, boksen, noem het maar. Dat shirt van mij kan straks in ieder geval niet meer zo worden uitgerekt als ik zo door ga. Go for it, baby!
Marjolein is de moeder van Sem (7) en Tim (5)