Iets meer dan een jaar geleden ging het even niet zo soepel. Ik had nogal last van woede-aanvallen. Tantrums, of hoe je het ook noemen wilt.
Het probleem was dat het niet bij gillen en stampvoeten bleef, ik ging bijten. Heel hard in mezelf, tot bloedens toe. Dat was echt niet leuk. Omdat ik tijdens die woede-aanvallen mezelf ook helemaal afsloot van de wereld om me heen, was op dat moment medicatie de beste keuze. Met mijn pilletjes ging het wel rustiger, maar de kleuren waren minder, de geluiden kwamen van ver, ik was langzamer, minder diep vrolijk en ook minder diep boos en minder kai.
In het begin met het wennen aan de medicatie waren er momenten dat ik als een zombie leefde. Gelukkig gaf mama toen direct minder. Een ander heel vervelend iets met die pillen, is dat ik er wat kiloos van ben aangekomen. Verdubbeld zelfs! En een risico op diabetes.
Nu is alles anders: Hoera ik ben weer Kai en meer Kai dan ooit!
De medicatie is gestopt en ik ben zelfs in een dag gestopt. Ik krijg nu iets anders met een moeilijk woord. Ik vlieg, ik ren, ik ben vrolijk tot in mijn tenen. Ik geniet en ik ben waanzinnig ondeugend.
Voorheen mocht ik wel eens op school alleen in de gang. Nu niet meer, want ik ga op eigen houtje fijn de hele school door op onderzoek en ga gezellig in mijn oude klas lokaal zitten. Ik haal verschrikkelijke boevenstreken uit en als je even niet kijkt verzin ik nog een paar nieuwe streken. In plaats van een beetje zitten op de trampoline stuiter ik en rol ik me helemaal blij.
Ik vind het zelfs minder erg om naar buiten te gaan. Mijn drempelvrees is minder als voorheen. Mama noemt mij Kai de orkaan. Ik denk dat ze wel gelijk heeft… maar ik geniet en voel mij bevrijd van de verdoving!
Ik ben Kai van 8 jaar en heb autisme