Wat heb ik bewondering voor mensen die gewoon netjes de zwangerschap uitzingen en bij de geboorte pas weten of het een meisje of een jongen is. Na mijn ervaring van de 1e keer, wist ik zeker daar wil ik niet op wachten.
Wat doet ons dit besluiten. Nieuwsgierigheid is natuurlijk hoofdoorzaak nummer 1, maar daarnaast heb ik nog een andere belangrijke reden ontdekt. Toen Roosje nog in mijn buik zat voelde ik niets. Sommige vrouwen zitten op een roze wolk en aaien de hele dag over hun bolle buik. Ik maakte me zorgen dat ik niets voor haar zou voelen als ze dan eenmaal geboren zou zijn. Gelukkig was dit niet het geval, maar dat moedergevoel moest wel even groeien.
Nu voel ik meer met het kindje in mijn buik, dat komt, denk ik, omdat ik weet wat die kleine straks allemaal in ons los maakt. Wat ik nu voor Roosje voel zal ik weer ervaren maar dan voor een heel ander kindje. Dat vooruitzicht is prachtig. Om nog even terug te komen op de 2e reden, bovenstaand is mijn 2e reden. Ik krijg meer gevoel als ik weet wat het wordt. De naam is dan bepaald. Ik kan het kamertje inrichten, maar bovenal kan ik de andere helft loslaten.
Iedereen heeft deze keer zijn mening gevormd, het wordt een jongen. Ik kan me daar iets bij voorstellen. Ik voel me compleet anders dan de 1e keer. Ik ben nu nog geen kilo aangekomen, bij Roosje bleef de weegschaal doorslaan. Ik kampte met allemaal lichamelijke ongemakken, nu heb ik energie voor 10. Goed, langzaamaan begint het tot me door te dringen, ik krijg dan waarschijnlijk een jongen.
Twee weken geleden was het zover, ik had de magische 16 weken grens bereikt. Op naar het echo bureau voor de geslachtsbepaling. Nee, die 20 weken echo wachten we ook niet af. Met een kriebel in mijn buik ga ik op de bank liggen en tuur naar het echo scherm. De beelden komen vertrouwd op ons af en toch al vrij snel herkennen wij iets dat ons doet vermoeden dat het hier om een meisje gaat. De echoscopist laat ons nog even in onzekerheid, maar roept volmondig, “jullie hebben gelijk, het is een meisje”.
Er komen allemaal emoties naar boven, weer een meisje! Ons geluk kan niet op! Ik was voorbereid op een jongen, maar dit klopte ook gewoon weer. Dit klopte 100%.
En die andere helft loslaten gaat meteen van start. Het jongentje wat ik in mijn gedachte al op het ons gazon zag spelen werd een vaag beeld en het meisje op het gazon wordt geheel door hem vervangen. Nu kan het echte werk beginnen.
Ilse is de moeder van Roosje-Jane (1), zwanger van de tweede en eigenaresse van kinderdagverblijf de Boomgaard.