Daar was hij dan vanmiddag, het nieuwe stapelbed voor Tim. In drie pakketten afgeleverd bij de buurvrouw terwijl ik de kids uit school halen was. Een vreemd, nieuw gevoel maakte zich van mij meester. Zou ik.. zal ik… kan ik…JA! Ik ga het gewoon doen! Ik, de kluns van de familie, ga dit bed in elkaar zetten! Dit gaat mij lukken, ik weet het zeker! Makkie, kakkie, appeltje, eitje. ‘Euh…Sem, zou jij misschien mij willen helpen?’ ‘Natuurlijk mam, ik weet precies hoe dat moet. Laat mij maar even kijken.’ Daar gingen we aan de slag, met het ultieme doel om het bed klaar te hebben voordat papa thuis zou komen. Want dat zou natuurlijk ontzettend stoer zijn.
Mijn blik ging van de gebruiksaanwijzing (goddank zat die erbij) naar alle schroefjes en weer terug. Waar moet dat schroefje nou in? Ik snapte er niks van, echt niet. Zo gaat het ook altijd met puzzelen. Kinderen op mijn werk (BSO) kunnen bijvoorbeeld ook beter puzzelen dan ik. Ik zie het gewoon niet. Maar gelukkig, mijn reddende klus engel Sem wist precies hoe het moest. Ah, ha, daar moet die schroef dus. Doordat we samen zo druk bezig waren met planken, schroeven en spijkers werd het vanzelf een heel gezellig middagje met mijn oudste zoon. Diezelfde zoon die ik in mijn vorige blog nog een brutale aap had genoemd. We noemden onszelf nu het moeder en zoon klusbedrijf en hadden veel lol. Yes, na een uur hadden we het eerste bed af!
Voor Sem de hoogste tijd voor een pauze. Hij hield het even voor gezien en ging tv kijken. O, nee. Nu moest ik alleen verder. Maar ik merkte dat ik ondertussen wel veel geleerd had en wist het tweede bed al bijna zelf in elkaar te maken. Gelukkig, Sem kwam toch weer even kijken hoe het ging. Voorzichtig vroeg ik of hij toch nog niet even wilde helpen. Ja, dat wilde hij wel. En ineens was het tijd om naar breakdance te gaan. Snel bracht ik hem weg om daarna op volle turbokracht weer verder te zwoegen aan dat stapelbed. Zoon Tim zat trouwens beneden te relaxen(lees: tv kijken) en vond het allemaal wel prima. Als hij maar vanavond erin kon slapen.
Terwijl ik bezig was met de ladder, het laatste struikelblok, vergat ik bijna Sem weer te halen van breakdance. Oeps, iets teveel concentratie. Op het moment dat we samen de laatste twee schroeven in het bed draaiden kwam mijn man thuis. Gelukt! We hadden het hele ding in elkaar! Supertrots (vooral ik) lieten we het resultaat zien. Manlief blij dat ik hem van zijn klustaak had verlost. Vanavond heb ik wel zeker vijf keer (of was het nu tien keer?) gezegd hoe goed ik het van mezelf vond en mijn man beantwoordde dat met een liefdevol gemompel. Tja, hij was vast natuurlijk helemaal niet verbaasd dat ik zoiets als een stapelbed in elkaar klussen óók gewoon kan. Ik wel, dat lijkt me duidelijk. Want zeg nou zelf. Goed van mij, hè?!
Marjolein is de moeder van Sem (7) en Tim (5)