Mijn nesteldrang neemt nu al ernstige vormen aan. Bij de 1e kwam dat pas rond week 30, maar nu in week 20 ben ik niet meer te stoppen. Dit keer kan ik me niet uitleven op de babykamer, (deze is al gereed) maar evengoed kan ik Roosje haar nieuwe kamer onder handen nemen.
Al weken speur ik internet af naar het perfecte bed. Antieke bedjes, heel leuk om te zien. Maar ik krijg dan vreemde visioenen dat er kleine kindertjes in ziekenhuizen in lagen weg te kwijnen, zo’n 50 jaar geleden dan. Dus dat is geen optie. Dan komt ik bij de steigerhouten bedden, best leuk, maar is dat niet zo’n hype waar ik me niet bij wil aansluiten. Tevens speelt de prijs een belangrijke rol. Marktplaats is mijn vriend ik speur en ik speur. Toch vind ik het geen fijn idee dat een bedje al gebruikt is. Dus blijft er nog een optie over, de good old IKEA.
Op de site van IKEA lijken de bedjes heel hip en mooi, bij de IKEA aangekomen kijk ik met een pruillip Len aan. Hij kijkt hopeloos naar boven en vind dat ik een keus moet maken. Met tegenzin kies ik het bedje en de kast wat mij het meest geschikt lijkt. Om dat knagende gevoel te laten verdwijnen laat ik mijn kar vol met accessoires voor op haar kamer. Fotolijstjes, vloerkleedje, lampjes, dozen met rozen erop, nog een stel leuke opbergers en een ophangsysteem voor aan de wand met laatjes. Even later sta ik toch een uur later voldaan bij de kassa.
De volgende dag gaan Len aan de slag, het kamertje staat in een dag. Hij heeft alle accessoires keurig uitgestald en hoopt mij blij te maken. ’s Avonds loop ik het kamertje binnen en schrik me een ongeluk. Het lijkt wel een uitverkoop van een opeenstapeling niet bij elkaar passende bende. Het kamertje is heel klein dus mijn impulsieve aankoop is alles behalve sereen en lief, eerder schreeuwerig en lijkt op een showroom van IKEA. Resoluut trek ik de gordijnen eraf, de dozen met rozen vertrekken naar onze kamer. Het vloerkleed ligt in de kast. Het opbergsysteem paste er gewoonweg niet meer in, deze gaan naar de zaak beslis ik. Ik pak wat spullen die ik door de jaren heen heb verzameld. Een oud thonet stoeltje, een Marokkaanse poef en en een Maria beeldje. Voorzichtig opper ik dat de rode fotolijstjes wel kunnen blijven.
De volgende dag is het nog niet over. Alles moet geverfd worden en wel meteen.Ik heb de verf nog staan dus resoluut ga ik met de kwast de muren te lijf. Niet in z’n geheel ik werk door heet hele huis alle vieze plekken bij. Een uur later zit ik voldaan op de bank. Ik kijk regelmatig naar de muren maar zie al snel dat de bijgewerkte stukken muur veel lichter opdrogen. Oh my god! Hoe kan dit gebeuren! Mijn vader zegt “Dit is je straf. Jij wil het allemaal snel doen en waarschijnlijk heb je niet goed geroerd”. Hij heeft toch wel medelijden met mij. Ja wat wil je, mijn huis lijkt wel een panter. Hij oppert om me van de week te helpen met de muren opnieuw te verven. Ik heb al besloten dat dit morgen word. Mijn handen jeuken en iedere keer als ik langs de muren krijg heb ik spijt. Spijt dat ik mezelf niet kan veranderen…
Ilse is de moeder van Roosje-Jane (1), zwanger van de tweede en eigenaresse van kinderdagverblijf de Boomgaard.