Na zeer recent nog een nieuw paar te hebben aangeschaft, moest ik vandaag met Max de stad in om opnieuw andere schoenen uit te zoeken. Het veelvuldig voetballen eist zijn tol in de vorm van kale neuzen, gescheurde naden en losgelaten zolen. Erg zonde van de huidige exemplaren omdat hij hier maar een paar weekjes plezier van heeft gehad. Max had vandaag nog een vrije dag, dus we nemen het er van en gaan gezellig samen de stad in onder de voorwaarde van Max dat hij wel schoenen mag uitzoeken waarop hij net zo hard kan rennen als die waarop hij nu loopt.
Eenmaal aangekomen in de stad, valt Max zijn oog direct op een kraampje waar ze slush-puppy verkopen. Of hij een bekertje mag hebben? Kordaat pak ik hem bij zijn arm en herinner hem er aan dat we in de stad zijn om nieuwe schoenen uit te zoeken en dat dát het eerste is wat we gaan doen. Onder luid protest loopt Max uiteindelijk toch, mokkend, mee richting de eerste schoenenwinkel. De prijskaartjes in deze winkel steken allemaal hun tong naar mij uit dus hier hebben we het snel bekeken. Of hij dan nú een bekertje slush-puppy mag? Nee, en op naar de tweede winkel. Daar zien we een paar mooie schoenen, maar helaas, niet in Max zijn maat. Dus, hup, op naar de volgende.
Nabij winkel nummer vijf ben ik de tel kwijtgeraakt en was mijn winkeldrift van in het begin totaal verdwenen. En na elke winkel werd de vraag gesteld of hij dan nu een bekertje … NEE! Nú-éven-níet! Eerst schoenen! Overal hetzelfde liedje: kleur niet goed, model fout, veters verkeerd, gewoon niet mooi, afgekeurd op snelheid of de juiste maat was niet aanwezig. Uiteindelijk vond Max een paar fel rode lakschoenen met een ingebouwde disco. Bij elke stap gaf de schoen aan alle kanten (flikkerend) licht. Deze waren het éinde. Ik keurde ze direct af en deelde ze in de categorie kermis-schoenen in. Na twee uur gaf ik de moed op en zwichtte ten slotte zelfs voor een bekertje slush-puppy. Omdat ik zelf ook best dorst had gekregen, trakteerde ik mijzelf ook maar op zo’n bekertje kleuterdrinken. En daar zat ik dan, midden in de stad, lekker in het zonnetje met een dolgelukkig kind met een langverwacht bekertje in zijn hand. Maar zonder schoenen.
Eenmaal terug in de auto prijs ik Max om het feit dat hij zich geen schoenen heeft laten opdringen en dat hij perfect aangaf wat hij niet mooi vond, zodat we nu niet met een paar schoenen thuiskomen die hij uiteindelijk helemaal niet wil hebben. En dat hij dus altijd moet gaan voor hetgeen hijzelf wil, en niet wat een ander zegt. Dan is het even stil op de achterbank en zegt Max bedachtzaam: “Maar waarom mocht ik dan die rode schoenen niet hebben? Want ik zei je toch dat ik juist die erg mooi vond?” Tja, soms zeg je als moeder dingen die ook tégen je gebruikt kunnen worden.
Laura is de moeder van Max (5)