Het begon allemaal met een ‘ik ben geschrokken’-huiltje. Mijn twee maanden oude zoon lag al een tijdje in de box te spelen, toen hij plotseling begon te huilen. Ik pakte hem op en legde hem op mijn knieën, zodat hij zich kon vermaken door mijn gezicht te bestuderen of in zijn brabbeltaaltje tegen me te kletsen. Meestal vond hij dat prachtig, maar nu niet. Nu keek hij onrustig om zich heen, zag zijn handje, trok een pruillip en keek naar mij. Het duurde even voor ik het registreerde, maar… hij zag zijn handje! “Dat zijn je handjes, Luca”, zei ik geruststellend, terwijl ik een gevoel van vreugde voelde opborrelen in mijn borst. Mijn zoon had zijn handjes ontdekt!
Een week vol handjes kijken en kungfubewegingen later, lag Luca lekker te brabbelen toen ik een rammelaar tussen zijn vingertjes duwde. En voor het eerst, voor het allereerst, hield hij hem vast en bewoog hij hem heen en weer. Euforisch riep ik dat Harmen nú moest komen kijken, en toch wel verbaasd zag ik dat mijn man al minstens zo euforisch was als ik. Onze zoon kon een rammelaar vasthouden! Luca vond het prachtig, bewoog de rammelaar naar zich toe en sloeg zichzelf ermee tegen zijn voorhoofd. Maar het gaf allemaal niks, want drie pogingen later lukte het hem het ding in zijn mondje te stoppen. Papa en mama zwelden op van trots. Sindsdien stopt Luca alles in zijn mond wat hij in zijn handjes krijgt, van Zwitsalschuim tot opa’s duim.
En terwijl Luca stapje voor stapje en handje voor handje deze wereld leert kennen, leer ik hoe het voelt om mama te zijn. Bijna beschamend vind ik het, hoe trots ik me soms voel. Want rationeel weet je dat iedere baby vanzelf ooit leert brabbelen, lachen, en zijn handjes gebruiken. Maar toch… Als het dan jouw zoon is die zomaar iets nieuws heeft geleerd… Dat kleine wondertje dat een jaar geleden nog helemaal niet bestond… Dat zo’n tien maanden geleden nog enkel een kloppend hartje in je buik was… Dat zo onbereikbaar en ver weg leek toen je het op de twintig weken echo zag rondzweven… Dat je maandenlang voelde bewegen in je buik, niet wetend of het een jongen of een meisje zou zijn… Die zomaar ineens op je buik lag, hulpeloos en klein, je vervullend met het gevoel alsof je hem al jaren kende… Die jou nog zo hard nodig heeft om elke dag te overleven… Als dat hulpeloze wondertje dan zomaar ineens weer een stapje in de ontwikkeling naar een zelfredzaam mens zet… dan word je gewoon vervuld met een ongelooflijk gevoel van trots. Een trots alsof hij zojuist de Mount Everest heeft beklommen. Een trots alsof hij eigenhandig de wereld van armoede heeft bevrijd. Het concept ‘trots’ krijgt gewoon een hele nieuwe dimensie als je mama bent…
Patricia is de moeder van Luca (geboren 26 februari 2012)