mama potlood snor

Ons gezin

Gastblogger Gezin

Hij is negen, mijn zoon, mijn ridder, mijn held, mijn grote alles. Alle stoere dingen die je maar kan verzinnen voor hem zijn voor hem. Hij is groot, hij begint langzaam te puberen, maar is stiekem een mamakindje. Zijn lach die je doet denken aan 1001 Arabische nachten. Er is geen jongen die zo zorgzaam en lief is. Hij die zo lief voor zijn zusje is, dat het haast ongeloofwaardig is. Een jongen waarvan ik hoop dat hij met mijn hulp opgroeit als een echte man. Nooit gedacht dat ik zoiets moois zou kunnen produceren.

Ze is vier, mijn kleine meisje, mijn kleine prinses, mijn kleine alles. Alle zoete woordjes die je maar kan verzinnen zijn voor haar. Haar lange haren tot over haar schouders, haar kleine neusje en haar guitige lach die geluid produceert wat zo aanstekelijk is dat je automatisch mee gaat lachen. Haar bereknuffels die je voor geen goud langer dan een dag zou willen missen, haar kusjes die zo vol met liefde zitten. En speeksel. Ze is prachtig en ze is van mij. Nooit gedacht dat ik zoiets moois zou kunnen produceren.

Natuurlijk zijn mijn kinderen de mooiste, leukste, de geweldigste, de meest fantastische van het land. Daar is geen discussie over mogelijk. Ook geen twijfel, trouwens. Alleen, ik zou liegen als ik zou zeggen dat alles van een leien dakje ging. Want, hemel, soms zou ik wel eens op het balkon willen staan en de hele wijk bij elkaar schreeuwen. Dat doe ik dan wel eens.

Hoe lief mijn zoon ook is voor zijn zusje, ook hij wordt soms wel eens gestoord van een meisje wat continu op hem ligt, aan zijn haar trekt of eigenlijk gewoon tegen hem praat. De hele tijd. Ze schelen vier jaar en dat klikt niet altijd even goed. Hoe lief mijn dochter ook is voor haar broer, ook zij wordt wel eens gek van haar broer omdat hij niet naar haar luistert of dat hij niet met haar wilt spelen. Die poppen bekoren hem toch niet echt. Dat uit zich dan in gejengel, getetter en geschreeuw. Geschreeuw wat door merg en been gaat. Waar de ramen van barsten en mijn trommelvliezen van scheuren. Als er een recept is wat dit tegen kan gaan, dan houd ik mij aanbevolen. Experimentele acties ben ik ook voor in.

Het is druk, ook al zijn we ‘maar’ met z’n drietjes. Het is aanpoten. In ons huis hebben we nooit gehoord van verwennen. De oudste wast af en toe af en de kleinste ruimt haar kamer op. Ik ben een voorstander van kinderarbeid, dat helpt ze straks in het grote-mensen-leven. Maar nog belangrijker is dat ik niet onder stoelen en banken steek dat ik soms hulp van mijn kleine oogappeltjes nodig heb. Want ook ik kan het niet alleen en ik heb het geluk dat deze twee kotertjes mama altijd willen helpen. Dat maakt al dat geruzie en geschreeuw toch gauw goed.

Misschien heb ik dan toch een begin van een wonderrecept.

Thamar is de moeder van Jeremy (9) en Jaïsa (4).