Toen ik nog geen kinderen had, had ik een heel relaxed leventje. Ik dacht wel dat ik het druk had, maar dat was niet zo. Als ik eens ‘moe’ op de bank neerviel, keek mijn moeder me hoofdschuddend aan. Hoewel ze wijselijk haar mond hield, sprak haar blik boekdelen. En dan kon ik haar wel wat aandoen. Maar zij wist wat ik toen nog niet wist: op de bank ploffen en gewoon blijven zitten, zit er met kleine kinderen niet in. Zelfs niet als je echt heel erg moe bent. En zeker niet als één van de twee een officiële stuiterbal is, een kleine kopie van Jochem Meijer.
Toen een bevriend stel van ons hun eerste kind kreeg, dachten wij: Leeeeuk! Dat willen we ook! Met een hippe maxi-cosi waar een koddig kindje in lag, kwamen zij naar de feestjes. Geen probleem. En de moeder zag er gewoon nog fris uit, niks aan de hand! Dus wij besloten er ook voor te gaan. Hoe moeilijk kon het allemaal zijn?
Het zwanger raken was inderdaad niet moeilijk, dat was zó gepiept. Ik was blij dat ik niet te lang hoefde te wachten, geduld is niet mijn sterkste kant. Ik kon dan ook niet wachten tot de eerste echo. Toen viel me meteen wat op. ‘Is dat normaal, dat het kindje alle kanten op stuitert?’ vroeg ik argwanend. De verloskundige wist duidelijk niet zo goed wat ze met de vraag aan moest. ‘Eeeh, dat komt wel wat vaker voor.’ beaamde ze uiteindelijk.
De tweede echo was ook al zo apart. ‘Een meisje! Honderd procent!’ zei de mevrouw van de pretecho stellig. Al weken wist ik zeker dat het een knul was, ik voelde het gewoon. Ik had zelfs al aan een profvoetballertje gedacht: de hele dag door bobbelde mijn buik van de voetjes en knietjes die mijn baarmoederwand kneusden. Ik was dus erg in de war door haar mededeling. En angstig, want blijkbaar kon ik nu al niet vertrouwen op mijn intuïtie. Hoe zou dat gaan als het kind zo dadelijk geboren was?
Ik deed mijn best om aan het idee te wennen. Er zat een beweeglijk meisje in mijn buik, géén jongetje! Het lukte niet erg, het was moeilijk om om te schakelen. Ik riep immers al weken tegen iedereen dat ik zeker wist dat het een jongetje was. Nu moest ik ineens zeggen: ‘Het is een meisje. Honderd procent!’
Het was 30 oktober, elf uur ’s avonds. ‘Ik heb toch een klein beetje buikpijn.’ zei ik tegen mijn man. Binnen twee uur was de klus geklaard. Ontzettend snel, het kind kon blijkbaar niet wachten om naar buiten te komen. Ik was niet eens echt verbaasd toen ik mijn man hoorde roepen: ‘Haha! Er zit een piepie aan!’ De rest van de familie was wél enorm verrast. Ze dachten zelfs dat ze expres om de tuin waren geleid. Gelukkig hadden we de uitspraak van de pretechomevrouw op video staan… We moesten weer omschakelen: het schattige spijkerjurkje kon uit de kast, de stoere truitjes erin.
Vanaf dat moment is het me niet meer gelukt om eens rustig op de bank te ploffen om uit te rusten. De echo’s én de geboorte van onze lieve zoon waren een voorbode voor wat er nog komen zou: een hectisch leven vol verrassingen en omschakelingen, allemaal ten behoeve van ons eigen ADHD-ertje en zijn schattige zusje.
Als mijn kinderen nu op de bank ploffen en verzuchten dat ze moe zijn, kijk ik ze hoofdschuddend aan. Maar ik houd wijselijk mijn mond.
Jet is de moeder van Antonie (9) en Josefien (7)